Meleğim ( FİNAL.)

gerizekalı öldürcek kendini

Bölüm yirmi (Berrak)

Yürüyorum. Onlar arkalarını dönmüş giderken ben; çaresiz, yapayalnız yürüyorum... Kimse beni bu kadar aşağılayamadı kimse! Yapıcam...
Önce eldivenlerimi çıkardım sonra atkımı çıkardım en son da şapkamı... Attım yere... Yürümeye devam ederken montumu çıkardım. Onu da attım... Ve hırkamı da... Üstümdeki kazağı da...
Sıra -pahalı ve deri- çizmelerime geldi. Çoraplarımla birlikte onlardan da kurtulduktan sonra artık sadece ince bir sıfır kollu tshort ve pantolonum kaldı. Yürümeye devam ettim.

" Berraaaaak!" Mustafa'nın o iğrenç sesi beni o meymenetsiz suratına bakmaya bile yetmedi.. Yürüyordum. Sonunda durdum küçük havuzun önünde. Son bir defa döndüm ve zaferle Mustafa'ya baktım.

" Berrak, dur!" Aslı'nın yapamayacak dediğini duydum. Ah Aslı, o kadar aptalsın ki. Kendinle beni karıştırdın güzelim...

Ve bir ayağımı kaldırdım suya soktum. İnanılmaz soğuktu inanılmaz. Sonra diğer ayağımı sokarak içine girdim. Diz kapağımın tam üstündeydi su ve ben deli gibi üşümüştüm, zangır zangır titriyordum. Hiç bir şey gözüm görmüyordu. Yürüdüm o soğuk suda...
Yürüdüm... yürüdüm... yürüdüm...

" Berrak!" Sevgilimin haykırması beni kendime getirdi... Ama dönmedim, suratına bakarsam vazgeçebilirdim. Onu dinlemedim... İşte su akan yer. Altına girdim!
Başımdan şırıl şırıl akan suyun beni alıp öbür dünyaya götüreceğini hissettim... O kadar çok üşüyordum ki, ölmek daha iyi olurdu... Hala çıkmadım o suyun içinden hala... Çıkmayacaktım da!
Ne kadar geçti bilmiyorum ama bir kol beni tutup çekti.

" N'apmaya çalışıyorsun sen!" Burak o kadar öfkeliydiki. Beni kendi tshortuyle kurulamaya başladı. Deli gibiydi... Gözlerinden öfke fışkırıyordu. Senin için yaptım aptal!

" Berrak! Ölmek mi istiyorsun!"

" Bana inanmıyorlar!" diye haykırdım. Sonra kendime geldim tamamen... Ağlamaya başladım. Şimdi daha soğuktu...

" Ben.. be.. beni, buna zorla.d..ı..lar..." Taş kesmiş suratı beni doğru bir şey yaptığımın kanıtıydı...

çok kısa olmuş amaaa yb daha erken beklerim şimdi

ayy tam bi cadı bu kız yaa. sinir etti beni ybybybybyb

bnece ii nede olsa akrabam

Bugün içinde yeni bölüm yazmaya çalışıcam evet kısa oldu biraz

Clodya_Alas demiş ki:bnece ii nede olsa akrabam

ama sn tatlı cadısın.bu kız kötü cadı

Bölüm yirmibir (Burak)

Onu o halde görmek... Zangır zangır titrerken... Canımı acıttı. Canım yandı...
O kadar öfkeliydim ki! Sevgilimi bu halde görmek... Beni... çok kötü yaptı...
Berrak'ı sardım ve arkadaşlarıma o kadar kötü bir bakış fırlattım ki! İlk çevirdiğim taksiyle bizim eve götürdüm onu.
Annem kıyafetlerini değiştirdi bende yatağını açtım ve annesine Berrak'ın ağzından arkadaşında kalacağına dair bir mesaj gönderdim.
Sevgilim... Hemen uyumuştu... Kendinde değildi.Suratı o kadar mordu ki. Dudakları, göz altları ve çevresi. Bu morluğa karşın suratı bembeyazdı. Ona bir şey olursa yaşayamazdım... Onun saçının teline bir zarar gelsin, ben cinayet işlerim!
Annemin doktor arkadaşı baktı ve ilaç verdi. Hala uyuyordu... Uyanmıyordu... Saat gece olmuş hala başındaydım.
İçim geçmişken bir ses duydum. Oturmuş vaziyetteyken uyumuşum ve gözlerimi açtım. Berrak uyanmış ve sesi çıkmıyordu, ağlıyordu... Hemen koşarak yanına gittim.

" Sevgilim, aşkım, her şeyim iyi misin?" Bana o kadar masum bir ifadeyle bakıyordu ki...

" İ-iyyim..."

" Gerçekten kendini kötü hissetmiyorsun değil mi?"

" Kendini kötü hissedecek biri varsa oda Mustafa.."

" Biliyorum.. Biliyorum! Onlarla sonra görüşeceğim."

" Bırak, boşver."

" Nasıl boşvereyim ?!"

" Ben çok üşüyorum..." Dudaklarını bükmüştü. Allahım! Allahım! Bu güzellik benimmiydi...

" Yorganın mı ince... Anneme söylememi ister misin kalın bir şeyler getirsin sana. Dur! Hemen geliyorum." Ayağa kalktım, bileğimi yakaladı. Döndüm suratına baktım.

" Burak..."

" Söyle bebeğim?"

" Sen beni ısıt." Yorganın ucunu kaldırdı. Birazda kenara çekildi. Of... Çok heyecanlandım... Yüzümde çarpık bir gülümseme! Tam bir gerizekalıyım...

" Olur..." Bana açtığı yere yattım, onu kolumun altına aldım sana sımsıkı sarldı bende ona.

" Beni hiç bırakmayacaksın değil mi..." Her gün yeni bir Berrak tanıyordum... Aslında Berrak'ın içinde çok temiz ve saf duygular vardı. Beni kaybetmekten korkuyordu. Korkak bir kızdı...

" Seni bırakmayacağım."

" Söz ver!"

" Söz veriyorum sana sevgilim." Mutlu mutlu iyice sokuldu bana. Suratını okşamaya başladım.

" Canım benim... Bal gözlüm... Bal gibisin bal, bal gibi tatlısın sen..."

Böyle şeyler mırıldanırken okşadığım elimi tuttu. Suratında gülümseme o kadar melekti ki...

" Seni çok seviyorum." dedi. Gözlerimiz buluştu... O kadar tutkulu bakıyorduk ki.

" Seni çok seviyorum." dedim bende. Sonra ne olduysa iyice birbirimize yaklaştık, dudaklarımız buluştu. Çok hassas davranıyordum ona karşı, dokunuşum, öpüşüm...
Beraber uyuduk.
Sabah uyandığımda Berrak'ın arkası bana dönük ve bende ona sarılmış bir vaziyette buldum bizi. Ben kalkmaya çalışırken oda uyandı.

" Aşkım, günaydın!" Bana gülümsedi ve ayağa kalktı. Sendeledi.

" Hoop hooop yavaş yavaş." Yanına gittim. Sıcacıktı. Ateşi vardı...

" Ateşin var!"

" Bu çok normal değil mi? Ha?" Yürüdü aynada kendisine baktı.

" Çok bakımsızım çok..."

" Sen her halinle güzelsin."

" Beni eve bırak!"

" Önce kahvaltı sonra ilaç sonra da ev."

" Hemen bir taksi."

" Sözümü dinlemelisin aaa!"

" Yaaaaaa!" O kadar hırçındı ki!

" Hadi bebeğim, kahvaltıya!"

" Ben ne diyorsam o!, ay üstüme bak!"

" Annemin, dün gece üstün çok ıslaktı."

" Ya ben böyle dışarı çıkamam! Of! Telefonum nerdeeeee?"

" Şurada aşkım." Masayı gösterdim.

" Annem aradı mı beni, haber veremedim. Deli olmuştur."

" Ben mesaj attım."

" Ha, öyle mi?"

" Evet aşkım aaa. Hadi kahvaltıııııı. Güçlenmen lazım!" Beni dinlemedi bile. Telefonu aldı bir numara çevirdi.

" Alo, diloşşş. Napann tatlım. Ay, napim bende işte. . ." Böyle konuşurken bende içeriye anneme bakmaya gittim. Kahvaltı hazır, annem gazete okuyordu.

" Günaydın Burak'cım."

" Günaydın anne."

" Uyandı mı senin ki. Nasıl bugün? İyi değil mi?"

" Evet anne uyandı. Telefonla konuşuyor şu an. Gelir birazdan." O kadar çok bekledim ki Berrak'ı. Neredeyse yarım saat geçti... Tam kalkarken kapı sesi duyuldu. Berrak kıpkırmızı gözlerle dışarı çıktı yanımıza geldi. Annemle benim şaşkın bakışlarıma karşın yavaş yavaş geldi. Kapının ağzında durdu. Bir anneme bir de bana baktı.

" Can aradı..."

ayyy pis can .e çocuk kaka çocuk

Can'ı bende hiç sevmiyorum bööö

Ben Burak'ı sevmiyorum
Berrak'ı çok seviyorum, canım o benim

ahh can ahh hadi bakalım neler olcak

Çok farklı şeyler

hadi yaz okuyalım bir an önce

çok güzel olmuş cnm.devam devam.yb ver bize..

Teşekkür ederim hayatım hemen veriyorum

********************

Bölüm yirmi iki (Berrak)

"Can aradı..." Burak'ın şaşkınlık ve öfke dolu bakışları beni ne kadar üzdü anlatamam. Gülümsemeye çalıştım her ne kadar mutsuz, üzgün veya ağlamış olsam da...

" Ne diyor?"

" Nasılsın diye sordu."

" Hayır! Ağlamışsın sen!"

" Çocuklar bir problem mi var?" Burak'ın annesinin yani benimde annem oluyor öhm... Sorunlarımızı tartışmak istemiyordum açıkcası. Burak'ta sanki düşüncelerimi okumuş gibi,

" Annecim ben sana sonra anlatırım. Berrak odama gidelim mi?"

" Yapabileceğim bir şey var mı sizin için? Bende üzüldüm şimdi."

" Anne sağ ol. Hadi Berrak." ve odasına yürüdük.

" Ne dedi!"

" Burak... ben..."

" Söyle? Hepsini!"

" Aptalın biri seninle beni yumurtlamış mı ne! Çok gezdiğimizi, ayrılmadığımızı ve o burada..."

" Gelmiş mi? Allah'ım, kim yumurtlar ki!"

" Bilmiyorum!!!!"

" Bana bağırma..."

" Bağırmıyorum."

" Bağırıyorsun."

" Bağırmıyorum yaaaa!"

" Şu an bile... Aşkım, böyle durumlarda destek olmalıyız birbirimize."

" O nasıl olacak bağırmayarak mı?" Kahkaha attım zorla.

" Hayır, her şeyi anlat ve çözüm üretelim."

" Her şey bu kadar."

" Hayır bu kadar değil. Bilmediğim şeyler var! Ağlamışsın sen!"

" Yalan mı söyleyeceğim Burak sana? Sevgilime?"

" Neden ağladın o zaman?"

" İsyan ettim... Niye böyleyiz diye." Şefkat dolu bakışları beni rahatlattı... Oysa ki bilmiyordu ki ben... ben...
Can evimin orada bekliyordu.Kapıda. Dilara kıyafet getirdi ve ben taksiyle eve dönmeye hazırlandım.

" Seni bırakmamamı istediğinden emin misin? Daha ateşin var sanki. İyi değilsin."

" Hayır aşkım... Çok iyiyim ben. Hemen eve gidicem ve dinlenicem. Uyurum büyük ihtimal."

" Tamam birtanem." Ellerimi bıraktı, yanağımda ki siyah saçlarımı itti ve bembeyaz tenime bir öpücük kondurdu.
Taksiye bindim. Gittim... gittim... gittim... Kapıdaydı evet! O lanet olası çocuk oradaydı. Taksiden indim.

" Aşkımmmmmmm, gelmene çok sevindim!"

" Neredeydin."

" Dilara'da kaldım."

" Yalan söyleme."

" Sana neden yalan söyleyeyim!"

" İçeri gir." Delici bakışları bende çok büyük korku yarattı. Anahtarı taktım ve içeri girdim. Doğruca odama çıktık. İkimizin suskunluğunu Can'ın sesi bozdu.

" Neredeydin."

" Di-la-ra-lar-day-dım. An la dın mı? Hesap sorar gibi bune!"

" Dilara evden yanlız çıktı." Oha...

" Evet ondan önce çıktım evden."

" Yalancı. Burak'a gttin değil mi!"

" Ne diyorsun be!"

" Berrak! Daha ilk günü geldi Haberleriniz. Ne bok yedin, naptın biliyorum hepsini. Beni kandırmaya çalışma."

" Ben buna gelemem! Bitmeli bu ilişki."

" Hayır, asla bitmeyecek. Bana boynuz ha?"

" Ne boynuzu be!"

" O çocukla bu kadar çok takılman bir boynuzdur." En azından sevgili olduğumuzu bilmiyordu...

" Burak benim arkadaşım."

" Nereden arkadaşınız oluyor hanfendi? Hayır! Onu senin yanında görürsem, o çocuğu yaşatmam." İnanamıyorum... Can.... Bunu yapablecek bir çocuktu... Piskopatın tekiydi o...

" Ona zarar vermeyeceksin değil mi?"

" Evet vericem!"

" Seni p.zevenk!" Üzerine saldırdm ama güçlü kolları beni yakaladı, bana bir tokat attı. Yere yığıldım...

" Sen... Sen... Kim.. oluyorsun da bana.. vuruyorsun ha!..."

" Kim mi oluyorum? Sevgilin!" Tekrar üzerie yürüdü. Beni yerden saçlarımdan tutup kalırdı. Zorla suratına bakmamı sağladı. Suratına tükürdüm. Aynı yanağıma bir tokat daha attı. Tekrar yere yığıldım. Üzerime çıkıp ellerimi tuttu.

" Kalk üstümdennnnn!!!" Diye haykırdım.

" Neden? Sevgilin değil miyim? İstediğimi yapabilirim?"

" Can... Nolursun... Kalk... Bııırak beni bırak!" Çırpınıyordum. Canım acıyordu. Kolunu ısırdım...
Bu sefer tam gözüme vurdu ve kaşım patladı...
Sinir krizi vardı onda, arada bir gidip geliyordu ama bana hiç vurmamıştı, bende hiç kullanmamıştı. Ağlamaya başladım... Üzerimden kalktı...

" Çok özür dilerim... Aşkım..." Ayağa kalktım ama başım döndü yere düştüm... Her şey karardı...


Gözlerimi açtığımda odada yanlızdım. Doğruldum. Yatağımdaydım, etrafıma baktım. Üstüm... Kıyafetlerim çıkmış pijamalarım vardı üstümde... Ağladım... ağladım... O benim vücudumuda görmüştü... Ağlıyordum...
Can geldi. "Yemek hazırladım sana."

" İstemiyorum..."

" Çok ateşin var."

" Biliyorum." Yanıma yaklatı ve yatağın kenarın oturdu. Ağlamıştı... Gözleri kıpkırmızıydı. Elinde sargı vardı..

" Eline ne oldu senin..."

" Kaşını bantladım ve kendi elimi kestim, hemde bilerek... Sırf sana zarar verdi bu eller diye..."

" Canımı acıttın..."

" Burak için... bir başka erkek için böyle yapman beni çıldırttı..."

" Haksız yere zarar olmasın diye..."

" Biliyorum biliyorum. İyi niyetli sevgilim benim. Özür dilerim... Kölen olacağım. Kendimi affettircem sana. Söz veriyorum..." Can'dan nefret ediyordum!

" Tamam."

" Beni affettin mi?"

" Burak veya bir başkası zarar görmeyecek.

" Söz veriyorum."

" Peki." Mutlu mutlu bana baktı.

Beraberce yemek yedik ve eve gitti. Bende yatağıma geçtim, Burak'ın otuzbeş tane mesaj, atmış iki defa aradığını gördüm. Mesajları açtım tek tek.

- Aşkım.

- Aşkım gittin mi eve?

- Cevap bekliyorum, seni seviyorum.

- Berrak?

- İyi misin ya meraktan öldüm (

- Uyudun mu?

.
.
.

Böyle devam ediyordu... Cevap vermeden uyudum...
Sabah okula geldiğimde ağlamaktan bitap düşmüş ayrıca kusursuz kaşımın çoküyük zarar görünmüş halde olduğunu biliyordum. Bant vardı.
Burakla karşılaştık...

" Berrrrrrrraaak!"


" Şşşşşş!"

" Öldüm meraktan öldümmmm..Nasıl sevgilisin insan hiç haber vermez mi.." Yaklaştı. " Ohaaaa!! Ne oldu sanaa!"

"Hiç... hiç bir.. şey."

" Can yaptı değil mi? Can yaptı! Nerede o!!!!" Deli gibi koşmaya başladı... Olamaz!


--------

olamazzz

Olamaz yaaa olamaz Yorumlarınızı bekliyorum arkadaşlar.

kız yüzünden burak kaynıcak arada o olcak ahah

öl öl öl hadi şşşşşş ooo bir ki üç azrailim oleyyyyyy azrailim baba,azrailim baba azrailim oleyyyyy XD

Teşekkür ederim En kısa zamanda yayımlayacağımm Ölsün mü ki Burak

evet gebersin heryer kan olsun nihahaha

Ahahahah cani misin kızım sen :D:D

Bölüm yirmi üç (Burak)

Sinirim tepemde, deli gibi Can'ı arıyordum. Hiç bir şeyi görmüyordum. Çarptığım kişileri, meleğimin sesini veya bana deliymişim gibi bakan insanları...

" Beni seviyorsan dur!!!" Durdum.

" Sana ne yapmış, canım ıcıdı..."

" Burak, her şeyi anlatıcam ama lütfen dur lütfen... Herkes.." Nefes nefeseydi. " Herkes.. bize bakıyor.. Can'a hiç bir şey söyleme... Allah aşkına, sevgilim..."

" Nasıl ya!!"

" Beni birazcık olsa seviyorsan şu an hiç bir şey söyleme.. Hatta snıfa çık, hiç bir şey olmamış gibi.. nolur..."

" O çocuk ölecek, ya da ben!"

" Hayır, ben ölürüm!"

" Ne?"

" Öldürürüm kendimi..."

" Saçmalığın doruğundasın..."

" Eğer bu Can olduğu müddetçe ölümüm bu yolla olur... O yüzden sus, hiç bir şey yapma, deme. Lanet olsun Burak! Git sınıfa.."

" Tamam! Ama şu nu bil, çok bozuldum..."

" Konuşucaz..."

" Konuşucaz!" Sınıfa gittim ve sırama sert bir şekilde oturdum. İlk ders çok çabuk, bomboş geçti. Teneffüste Berrak nereye ben oraya gidicektim! Uzaktan uzaktan bakacatım ona... Yaralı haline...
Sınıfta kaldılar. Can, Berrak ve çoğu kişi.

" Evet, evet" Can bir sandalye çekti ve Berrak'ı oturttu. " Sevgilim sen buraya, çocuklar evet sizde etrafımıza." Kendiside Berrak'ın karşısına oturdu. Herkes onlara bakıyordu... Ben bile, öfkeyle...

" Amacın ne?" Berrak merak ettiğim şeyi sormuştu.

" Görüceksin." Cebinden bir kutu çıkardı ve açtı, yüzük kutusu! İçinde yüzük var!

Sınıftan bir " Ooooooo...." sesi yükseldi.

" Berrak, aşkım. Bunu turnelerde aldım. Dışarda gezerken gözüme çarptı.. Artık zamanı gelmişti. Senin tamamen benim olduğunu gösterebilecek tek şey bu yüzük... Yüzük takalım! O narin, bakımlı ellerine çok yakışacak... Sen benimsin, bende senin!" yüzüğü aldı parmağına taktı...

" Ama..."

" Ne kadarda yakıştı!!!" Sınıftan bir alkış koptu. Berrak gülümsemeye çalışıyordu.. İçim kan ağlıyor, onları, sevgilimi o vaziyette görmek... Berrak'a değil, yüzüğüne odaklanan bakışım Berrak'ın bal rengi gözlerinde buluştu. Berrak çaresiz gözlerle bana bakarken, öfke ve kıskançlık saçan gözlerim bu sese ve görüntüye fazla dayanamadı dışarı attım kendimi..
İzin aldım eve geldim.
Eve adımımı atar atmaz deli gibi ağlamaya başladım...
Benim suçum ne suçum?
Uyuyakalmışım... Kapı sesine uyandım. Kalktım ve kapıya yöneldim.
Gelen Berrak'tı. Merak, sevgi, üzüntü ne bileyim.. Çok değişik bakıyordu...

" Ben.. Çok üzgünüm..." Sonunda oda patladı. Ağlamaya başladı... Bana sarıldı ama ben ona sarılmadım, yapmayacaktım bunu.
Ah, bu ses... Beni paramparça eden hıçkırıkları.. Ama yüzüğüne bakarak güç alıyordum..
İçeri geçtik.

" Niye geldin..."

" Nasıl yani, gelemez miyim, sevgilim değil misin! Seni çok merak ettim Burak... Çok..."

" Berrak! Allah aşkına daha ne kadar dayanabilirdim..."

" Çok üzgünüm..."

" Dün neler oldu!"