Meleğim ( FİNAL.)

Arkadaşlar eskisi kadar yorum gelmiyor, acaba hikayemde beğenmediğiniz bir şey mi var merak ettim
Yeni bölümümü veriyorum.


Bölüm otuzbir (Burak)

Berrak'ın cevap vermeden direk yukarı çıkması ve beni davet etmemesi canımı sıktı... Elimde olmadan kendimi ele vermiştim. Ama onu, meleğimi başka birinin kollarında hayal etmek beni.. beni... inanılmaz... çılgına çevirdi. O benim!! Sadece benim! Kimse dokunamaz ona...
Onun arkasından içeri girdim ve onun elleni yüzünü yıkayışını, kıyafetlerini çöpe atışını izledim. Duvarında kocaman buROCK&berROCK yazıyordu. Ah.. canım benim... İşi bitince tam karşıma oturdu. Sessizliği bozan o oldu.

" Evet, Burak, niye buradasın?"

" Konuşmak istiyorum."

" Ne konuşucaz... Ben artık söz verdim sana bir daha başına bela olmayacağım. Bana sunulan hayatı beğensemde beğenmesemde yaşayacağım. Sen mutlu ol, bu yeter bana."

" Berrak... Ben çok büyük hata yaptım. Farkındayım."

" Nur'la sana mutluluklar dilerim."

" Ben.. Nur'la.. Çıkmıyordum aslında..." O sırada telefonum çaldı ama bu konuşmayı bölmek istemiyordum.


"Açsana."

"İstemiyorum."

"Hayır, aç.." Aldım teleofonu elime, Nur! Daha onunla konuşmamıştık hiç...

" Kim?"

" Boşver.."

" Nur değil mi, Nur, haah, evet Nur. Ver şunu bana." Telefonu elimden aldı ve açtı. Konuşmamı işaret etti.

" Alo.."

" Sonunda! Neredesin! Sabahtan beri seni bulmaya çalışıyorum."

" Berrak'lardayım."

" Neeeee!"

" Duydun."

" Burak, çabuk eve dönüyorsun!"

Berrak telefonu yere fırlattı paramparça oldu.

" Baaaaak. Beni sırf sinir etmek için.... acı... acı çekmem için yaptıklarına bak! Seni hiiiççç sevmiyorum senden nefret ediyorummmmmmm!"


"Berrak dinle beni."


" Git evimden! Yeter bu kadar acı verdiğin.... İnşallah ölürüm de vicdan azabından sen geberirsin!" Bu lafları beni çılgına çevirdi onu tuttum sarstım.


" Ne diyorsun nee!!! Deme öyle şeyler konuşmamız lazım! Konuşucaz."


" Hayır, konuşmayacağım..." Ağlıyordu. " Konuşmak istemiyorum..." Kollarımdan kurtuldu ve kendini yere bıraktı.


" Bu nasıl yaşam... Bu nasıl eziyet.. Allah'ım..." Ağlıyordu içim paramparça oldu. Dayanamadım, içim çok kötü oldu... Onun karşısına geçtim ve kollarıma alıp sarılmak istedim. Ama çok ani bir şekilde geri çekildi.

" Dokunma bana... Bir daha elini sürme..."

" Sen benim sevgilimsin."

" Hayır Can benim sevgilim. O dokunuyor bana o! Sen, yabancı.. Bana.. d..oku...na.mazsın..."

" Yabancı değilim ben! Her şeyi senin için yaptım her şeyi! Sen nefret et diye yaptım benden, acı çekeceğimi bile bile... Sırf zarar görme diye..."

" Beni aşağılayarak mı.. Kalbimi kırarak mı... Beni Can'ın ellerine vererek mi.. Sözünden cayarak mı... Ben yine dayak yedim, hemde her gün... Ben seni onunla görünce mahfoldum ama sen beni onun kollarına bilerek ittin. "

" Biliyorum... biliyorum bin pişmanım..."

" Seni asla affetmicem..."

" Çok haklısın..."

" Git... Ben gidicem buralardan..."

" Nereye!"

" Annemle karar aldık. Yurt dışına gidiyoruz babamla... Son senem... ve Berrak olmayacak bir daha..."

" Olamaz..." Ağlamaya başlamıştım...

" Neden ağlıyorsun ki? Çok mu üzüldün? Ha ha ha. Sen benden vazgeçmiştin..."

" Ama...ama.. böyle olmasını... istemiyordum.. ben... ben sadece.. ama sadece seni istiyorum..."

" Bende istiyordum... ama acı çekmek istemiyorum daha fazla... Ben sadece seni sevdim Burak... sadece sevdim.. ne yaptım başka sana... seni sevmekten başka ne yaptım.."

Sustuk. Sadece sustuk. Çok haklıydı... Kaybetmek için erken, sevmek için çok geç...
Eve geldiğimde her şeyi düşündüm. Ne yapabiliriz. Nasıl çözüm yolu bulabilirim... Ama onu istiyorum. Ben tam bir aptalım... çok kötüyüm... Ahhh... meleğim benim... meleğim...

Ertesi sabah okulda Can yoktu. Niye gelmedi bilmiyorum ama Berrak'la konuşabilirdim. Öğle yemeğinde yanına gittim. Hemen geldi.

" Evet?" Bal rengi gözleri benim aklımı başımdan aldı yine... o kadar güzeldi ki...

" Ben çok pişmanım... Her şeye varım. Evet de bana, gerekirse o çocuğu ölürebilirim bile!"

" Ne diyorsun!"

" Bütün gece düşündüm o olmazsa ne kadar güzel olurduk diye... o olmamalı..."

Ya çok karışık ya artık düzelsin

Sona yaklaşıyoruz giderek ama daha var tatlım

Al ben sana diyim bu bunu boğcak byerde bu hpse grcek o onun haseetine dayanamıyacak kendini kescek

Eh artık bilmiyorum öldürür mü öldürmez mi tatlım ama o kadarı gerçekten iğrenç olur Yeni bölümü en kısa zamanda yazacağım tatlım Kız sende taktın ailesine ahahah, ama ekleyeceğim onun gibi bir şey sırf sen dedin diye

hadi bakalım nolcak bence de ödlrümesin ya kaza fln olabilir ahah

Bölüm otuz iki (Nur)

Bir hafta sonra...

Burak'la artık arkadaşız... Oysa ki sevgili olmayı rol bile olsa çok ama çok sevmiştim... Berrak! Kötü yaratık! Senden oldum olası nefret ederim...
Burak'la, Berrak arkadaşlar ama birbirini o kadar kıskanıyorlar ki, sevgiliymiş gibi davranıyorlar.Buda benim canımı çok sıkıyor.
Akşam, okulun götürdüğü yemeğe gittik. Birbirine bakıyorlar hep... Can yok, niyeyse, şu kıza göz kulak olsa Burak bana kalıcak!
Burak benimle geldi aynı yerde oturduğumuz için. Direk Berrak'ın yanına gittik.

" Selaam." Berrak döndü ve gülümsedi.

" Selam." Sonra bana baktı "lar."

" Nasıl gidiyor Berrak'cım..."

" Çok iyiiii, bir şeyler içmeye gidiyordum."

"Ah, ben sana getirebilirim. Sende içer misin Nur?" Berrak delice bakışlarını bana çevirdi. Aynı anda sevgi, nefret barındırıyordu bu bakışlar... Sarı gözlerinde hem kibir, hem gülümseme, hemde nefret vardı.. Bunu nasıl beceriyordu anlıyamadım.

"Olur."

" Tamam, kımıldamayın bekleyin beni." Gitti. Berrak'la yanlız kaldık! Aman tanrım... Onula baş başa kalmak... Çok... korkunç..

" Anlamadığımı mı sanıyorsun." Bu ses.. Berrak'ın iğrenç sesi. Etrafa bakarak hala,

" Neyi?" Kahkaha atmaya başladı. Cesaretimi toplayıp gözlerine baktım tüm nefretimle.

" Neyi diyor bide.... ahaahahahah...."

" Komik olan ne? Söyler misin?" Birden sustu ve o kadar nefretle baktı ki benim bakışım sönük kaldı diyebilirim... Bu kız gözlerini çok iyi kullanıyordu...

" Bana bak Nur Hanım, Burak'ı nasıl deliler gibi sevdiğini biliyorum. Kimse anlamasa bile ben anlarım!" Baş parmağını neredeyse gözüme sokucaktı. "Bunu ona niye söyle miyorsun? Haa, bide beni o kadar çok kıskanıyorsun ki... Sırf o beni seviyor, beni istiyor diye.. Oyunlarla kendini avutuyorsun. Yazık sana, sadece acıyorum.!" Gözlerim dolmuştu.. Kibirle gülümseyerek devam etti. " Gerçekler acıdır tatlım, sizin çıktığınızı düşününce seni bi halt olarak görmeye başlamıştım. Ahahahaha, ama düşündüğüm gibi oyunmuş."

" Sus artık..." Diye hıçkırdım.... kendimi tutamıyordum... ağlıyordum... hüngür hüngür hemde. Burak geldi.

" Ne oldu?" Hemen oradan uzaklaştım. Burak peşimden gelmedi. Aynadan gördüğümde Berrak Burak'ın kolunu tutmuş alaycı bir şekilde bir şeyler diyordu. Onun gelmesine engel olmuştu...
İki saat boyunca dışarda ağladım. Evimin önünde...
Burak geldi! Olamaz, saklanmalıyım! Derken, beni gördü. Geldi başımda dikildi.

" Çok yazık..." Ağlamaya devam ettim. " Seni arkadaşım sanmıştım..." Ve çekti gitti. Bende bu acıyla daha fazla yaşayamazdım...

Okunmasını bekliyorum tatlım, yani okul falan var, herkes yazları gibi pek sık giremez nete diye düşünüyorum En kısa zamanda yeni bölümünüze kavuşacaksınız Senaryona bayıldım .d.d.d, her şey o kadar kolay olamıyor ama eheehe

Şimdi bir şey söyleyeceğim ama kızma Ben bütün bölümleri okuyorum ama yorum yazmıyorum Yani yorum yazmayan bir okuyucun var, bunu unutma

Aslında bu tarz hikayeleri pek sevmem ama güzel yazıyorsun bende okuyorum

Bu hikayemde aşk işledim. Zor aşk Bundan sonra aklımda bir hikaye var başlar mıyım başlamaz mıyım bilmiyorum, çok değişik çünkü Tanıtım yapabilirim ama.
Bende canım öyleyim, okuyorum hikayeleri ama yorum yazmıyorum. Takip ediyorum yani Beğendiğine sevindim

Tanıtım yap, sen baya güzel yazıyorsun. Ben şimdiden okuyucunum

Bölüm otuz üç(Berrak)

Can, Burak, Nur derdi varken bir de başıma annem çıktı! Çekti kenara beni, " Anlat!" dedi.
Anlattım bende...

" Berrak'cım, hayatım, senin için yapabileceğim bir şey var mı kızım?"

" Anne... Çok kötüyüm.. Ama sende üstüme gelme!"

" Can'ı dava edicem..."

" Anne!"

" Kim ki o? Tanıştık, sevdik, kızımızı emanet ettik. Yaptığına bak! Ne demek ya ne demek! Baban burada yok diye mi yoksa!"

" Annecim halledicem her şeyi, söz veriyorum. Eğer son bir şey olursa söz istediğini yap."

" Gözüm üstünde küçük hanım!"

" Tamam anne..." Kahvaltı masasından kalktım, servisim geldi, okula geldim. Ha-hayyy, acaba Nur okula gelebilecek miiiii? Burak'a anlattım ya oh olsun ona..
Madem öyleydi, işte böyle Nur'cum.
Ben. hiç bir zaman. altta.kalmam.
Can'ında!! Gerçekten bugün çok iyi planlar var kafamda...
Ayrıca Burak'ta pişman olacak, geçmiş için...
Berrak geldi işte!! Seviyorum kendimi.
Sınıfa çıktım. Burak'ta, Can'da sınıftaydı. Can'a gülümseyerek oturdum. Ayrıca bugün bana verdiği yüzüğü de taktım. Sırf Burak deli olsun diye varya. Hani derler ya, itte olursun itte edersin diye. Ben it oldum, hiç bir şey göremedim acıdan başka. Şimdi de it edeceğim onu... Bakalım pişman olacak mı.
Evet dediğim gibi de oldu!

" O parmağında ki Can'ın yüzüğü değil mi..."

" Hı-hı."

" Niye takıyorsun!"

" Takmamam için sebep mi var Burak?"

" Var tabi! Çıkar onu!"

" Neden?"

" Çünkü görmek istemiyorum!"

" Sa-na-ne" Keyfimin doruğundaydım...

" Berrak, tamam hata yaptım ama bunu niye bu kadar çok büyütüyorsun anlamıyorum! Pişmanım... Kölen olayım.. ama bana böyle kıskançlık duyguları yaşatma..."

" Sana ne yaşatıyorum? Sen benim arkadaşımsın. Arkadaşım."

" Hayır, senin Burak'ınım ben."

" O Burak çoktan öldü..."

" Öyle deme... Bize gel bugün.. film izleyelim."

" Annem eve gelmemi söyledi, Can'lada bir şey konuşmam gerek..."

" Ne konuşacaksın?"

" Hiiçç.." Tam ağzını açacakken, " Dilaraaa!!" Burak'a gülümsedim ve en yakın arkadaşımın koluna girdim. Onu orada direk gibi bıraktım...
Nur! Çok kötü haldeydi.. Ah canım.. canım.. Yazık sana yahu. Ennnn kötü bakışımı fırlattım. Bana sadece bakmakla yetindi. Ezik.
Okul çıkışı Can'la bir cafeye gittik. Aldım karşıma konuşacaktım.

" Keşke daha sessiz, sakin bir yerlere gitseydik tatlım."

" Hayırr! Can.."

" Efendim?"

" Ben kafamı toplayıp sadece sınavıma yoğunlaştırmak istiyorum. Yani sen dahil hayatımda kimse olmamalı.. Seneye sınava giriyoruz ve kafamı allak bullak ediyorsun."

" Olur mu öyle şey canım! Olmaz!"

" Hem senin olmaman için bir sebep daha. Abim geliyor." Can buz kesti. Abimden korkardı. Abim, onu bir kere uyuşturucuyla yakalamış. Benden uzaklaştırmıştı. Bırakana kadar da yaklaştırmamıştı. Gizli gizli görüşmüştük ve okumaya gidince tekrar bir araya geldik.

" Bu nereden çıktı öyle..."

" Çıktı işte ve abim çok fena sinirlenir biliyorsun." Abimden korkmasının nedeni, tam bir dövüş ustasıydı. Bir sürü ödül almıştı. Çevresi genişti.

" Olamaz ya!"

" Baştan söyleyeyim, ben artık eski günlerde ki gibi gizli gizli işler yapamam..."

" Berrak... bana acı..."

" Acıma, acınacak hale gelirsin Can. Sen bana acıdın mı?" Kalktım ve onuda öylece bırakarak, ikinci direk yapmıştım.

Sağol bebeğim, tanıtım yapınca sana iletirim

Sudeciğim yb

Tamam tatlım en kısa zamanda

tamam ama ne zaman

Yarın olabilir

tamam