Anasayfa
4.bölümü ne zaman yazcan
+15
[katniss]
DaDlu-KaÇıK
ZoeyCixx
ges_emine
Ash_
ebru
mavi_keßeLeck
RUH
jamestark
Headbanger
Phoenix
Damien
Alexa9696
Brra.
Kiraz*
19 posters
Kirli Başlangıçlar 6. Bölüm
ges_emine- Untamed
- Mesaj Sayısı : 641
Kayıt tarihi : 03/11/10
Yaş : 26
Phoenix- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 15501
Kayıt tarihi : 26/12/09
Yaş : 34
daş eller klavyeye emmi 
Kiraz*- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 6210
Kayıt tarihi : 12/03/10
Yaş : 35
Tamam şimdi iki hikayemede bölüm yazacağım 
Ayrıca birisinin finali olacak
Ayrıca birisinin finali olacak
ges_emine- Untamed
- Mesaj Sayısı : 641
Kayıt tarihi : 03/11/10
Yaş : 26
hangisiKiraz* demiş ki:Tamam şimdi iki hikayemede bölüm yazacağım
Kiraz*- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 6210
Kayıt tarihi : 12/03/10
Yaş : 35
ges_emine demiş ki:hangisiKiraz* demiş ki:Tamam şimdi iki hikayemede bölüm yazacağım
Revenge
Phoenix- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 15501
Kayıt tarihi : 26/12/09
Yaş : 34
hadi bakalım emmi 
Kiraz*- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 6210
Kayıt tarihi : 12/03/10
Yaş : 35
Kısmet Mellciğim
Kiraz*- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 6210
Kayıt tarihi : 12/03/10
Yaş : 35
4.Bölüm
Rose gözlerini açtığında Riley’in omzunda yatıyordu. Tek hatırladığı şey o ağlarken Riley arabayı sahile doğru sürmüştü. Yavaşça doğruldu ve Dikiz aynasına bakarak saçlarını düzeltti. Daha doğrusu düzeltmeye çalıştı ama saçları her yerden çıkmıştı. Sinirle tokasını çekti ve koparttı. Eli kapıya yöneldi. Temiz hava alması gerekiyordu. Kapıyı açmasıyla soğuk havanın yüzüne vurması bir oldu. Yinede çıktı dışarı. Denize doğru yürüdü, yürüdü, yürüdü. Durduğunda denizin o yosunlu kokusunu içine çekti. Sanki ölüyormuş da bir daha o kokuyu ciğerlerine çekemeyecekmiş gibi. Gözleri uzaklara gitti. Kuş sesleri, sabah koşusu yapan insanlar… Hayat her şeye rağmen devam ediyordu. Hayat Rose’u önemsemiyordu… Bir zamanlar babası vardı. Bir ailesi vardı! En önemlisi gerçek bir annesi vardı. Rose çok küçükken ölmüştü. Eğer ölmeseydi ona Marry gibi bir teklif sunmazdı. Çünkü o Rose’un gerçek annesiydi. Birden arabanın kapısı kapandı ve Rose düşüncelerinden uzaklaşıp Riley’in ayak seslerine yoğunlaştı.
“Uyanmışsın” dedi ve Rose’u alnından öptü.
“Fazla olmadı.”
Rose Riley’e hiç bakmıyordu. Gözleri hep uzaklardaydı. Bu her ikisinin de canını yakıyor olmasına rağmen Rose doğrunun böyle olması gerektiğine inanmaya zorluyordu kendini. Yanlış olsa da doğruydu.
“Neyin var?” diyerek sessizliği bozmaya çalıştı Riley.
“Riley… ben, ben her şeyi mahvediyorum. Seni kendimden uzak tutmam gerek ama gecenin bir vakti seni arayan benim. Omzunda uyuyan benim. Sana acı verende benim… Ailemi mutsuz edende benim!” derken yine ağlıyordu Rose.
“Rose sana ne oldu böyle? Eskiden kendini suçlamazdın. Eskiden benden uzaklaşmaya çalışmazdın. Eskiden ağlamazdın Rose!”
“Eskiden hayatlarımız aynıydı. Şimdiyse çok farkı.”
“Farklı olan sensin. Nerede yaşadığının, ne yaptığının, ne giydiğinin bir önemi yok. Sadece kendin ol. Gittikçe değişiyorsun.” Bir eliyle Rose’u belinden tutup kendine çekti ve ona sarıldı. Ama hiç beklemediği bir karşılık buldu. Rose onu itip oradan uzaklaştı. Riley’se sadece onun arkasından bakakaldı. Artık o da ağlıyordu.
Issız sokaklara daldığında gerçekle yüzleşti Rose. Ya burada açlıktan öleceklerdi ya da eski hayatlarına dönmek için çabalayacaklardı. Çabalayacak olan Rose’du. Sadece o. Harabeden farksız evinin öne geldiğine Marry camdan dışarıyı seyrediyordu ve onu görünce hemen kapıya koştu.
“Neredeydin?” Telaş ve kızgınlık birbirine girmişti.
“Fahişelik öğreniyordum.” Diyerek ayakkabılarını çıkardı.
“Benim ayakkabılarım.”
“Benim vücudumdan para kazanmak isteyen bir insan ayakkabılarını mı kıskanıyor?”
“Rose yeter! Bunu yapmak zorundasın tatlım.”
“Zorunda olduğum şeye bak.” Alaycı bir tavır takınmıştı. Aslında Marry’i görmek dahi istemiyordu. Onu gördükçe kusma isteği tüm vücuduna yayılıyordu. Odasına doğru yöneldi ve kapıyı sertçe kapattı. Kendini sırt üstü yatağa attı ve elini yana atıp masaya uzandı. Eline geçen çerçevede annesi vardı. İşte Rose yine ağlıyordu. Marry odaya girdi. Gözleri hemen Rose’un elindeki çerçeveye yoğunlaştı. Kurnazca gülümsedi.
“Rose eğer benim yerimde annen olsaydı onu aç bırakır mıydın yoksa fahişelik mi yapardın?”
“Sen annem değilsin.”
“Seni o doğurdu ama ben büyüttüm.”
“Beni sen büyütmedin. Ben kendimi büyüttüm. Beni dadılarım büyüttü.”
“Yanılıyorsun.”
“Yanılmıyorum. Sen bana ve kardeşlerine değer vermiyorsun. Sırf üvey kardeşlerin oldukları için onları önemsemiyorsun.”
“Onları senden daha çok önemsiyorum.”
“Onları önemseseydin bana bu kadar çok kızmazdın.”
“Marry ne yapmaya çalışıyorsun?” dedi ve yatakta doğrulmaya çalıştı.
“Kararını öğrenmek istiyorum.”
Uzun süren sessizliğin ardından bir cevap geldi.
“Tamam.”
“Ah, ne? Emin misin?”
“Evet. Eminim.”
“Şe-şey tamam. Ben gidip senin için fazla para verebilecek bir erkek bulayım.”
“Marry.”
“Efendim tatlım.”
“Senden tek isteğim lütfen yaşlı ve çirkin birisi olmasın. Lütfen.”
“Ah, tatlım dert ettiğin şey buysa en fazla otuz beş yaşında birisi olur. Merak etme.”
Kapıdan çıktığında Marry zafer kazanmış bir gülümsemeyle telefona yöneldi ve numaralara basıp Rose’un kaderiyle oynamaya başladı.
Rose gözlerini açtığında Riley’in omzunda yatıyordu. Tek hatırladığı şey o ağlarken Riley arabayı sahile doğru sürmüştü. Yavaşça doğruldu ve Dikiz aynasına bakarak saçlarını düzeltti. Daha doğrusu düzeltmeye çalıştı ama saçları her yerden çıkmıştı. Sinirle tokasını çekti ve koparttı. Eli kapıya yöneldi. Temiz hava alması gerekiyordu. Kapıyı açmasıyla soğuk havanın yüzüne vurması bir oldu. Yinede çıktı dışarı. Denize doğru yürüdü, yürüdü, yürüdü. Durduğunda denizin o yosunlu kokusunu içine çekti. Sanki ölüyormuş da bir daha o kokuyu ciğerlerine çekemeyecekmiş gibi. Gözleri uzaklara gitti. Kuş sesleri, sabah koşusu yapan insanlar… Hayat her şeye rağmen devam ediyordu. Hayat Rose’u önemsemiyordu… Bir zamanlar babası vardı. Bir ailesi vardı! En önemlisi gerçek bir annesi vardı. Rose çok küçükken ölmüştü. Eğer ölmeseydi ona Marry gibi bir teklif sunmazdı. Çünkü o Rose’un gerçek annesiydi. Birden arabanın kapısı kapandı ve Rose düşüncelerinden uzaklaşıp Riley’in ayak seslerine yoğunlaştı.
“Uyanmışsın” dedi ve Rose’u alnından öptü.
“Fazla olmadı.”
Rose Riley’e hiç bakmıyordu. Gözleri hep uzaklardaydı. Bu her ikisinin de canını yakıyor olmasına rağmen Rose doğrunun böyle olması gerektiğine inanmaya zorluyordu kendini. Yanlış olsa da doğruydu.
“Neyin var?” diyerek sessizliği bozmaya çalıştı Riley.
“Riley… ben, ben her şeyi mahvediyorum. Seni kendimden uzak tutmam gerek ama gecenin bir vakti seni arayan benim. Omzunda uyuyan benim. Sana acı verende benim… Ailemi mutsuz edende benim!” derken yine ağlıyordu Rose.
“Rose sana ne oldu böyle? Eskiden kendini suçlamazdın. Eskiden benden uzaklaşmaya çalışmazdın. Eskiden ağlamazdın Rose!”
“Eskiden hayatlarımız aynıydı. Şimdiyse çok farkı.”
“Farklı olan sensin. Nerede yaşadığının, ne yaptığının, ne giydiğinin bir önemi yok. Sadece kendin ol. Gittikçe değişiyorsun.” Bir eliyle Rose’u belinden tutup kendine çekti ve ona sarıldı. Ama hiç beklemediği bir karşılık buldu. Rose onu itip oradan uzaklaştı. Riley’se sadece onun arkasından bakakaldı. Artık o da ağlıyordu.
Issız sokaklara daldığında gerçekle yüzleşti Rose. Ya burada açlıktan öleceklerdi ya da eski hayatlarına dönmek için çabalayacaklardı. Çabalayacak olan Rose’du. Sadece o. Harabeden farksız evinin öne geldiğine Marry camdan dışarıyı seyrediyordu ve onu görünce hemen kapıya koştu.
“Neredeydin?” Telaş ve kızgınlık birbirine girmişti.
“Fahişelik öğreniyordum.” Diyerek ayakkabılarını çıkardı.
“Benim ayakkabılarım.”
“Benim vücudumdan para kazanmak isteyen bir insan ayakkabılarını mı kıskanıyor?”
“Rose yeter! Bunu yapmak zorundasın tatlım.”
“Zorunda olduğum şeye bak.” Alaycı bir tavır takınmıştı. Aslında Marry’i görmek dahi istemiyordu. Onu gördükçe kusma isteği tüm vücuduna yayılıyordu. Odasına doğru yöneldi ve kapıyı sertçe kapattı. Kendini sırt üstü yatağa attı ve elini yana atıp masaya uzandı. Eline geçen çerçevede annesi vardı. İşte Rose yine ağlıyordu. Marry odaya girdi. Gözleri hemen Rose’un elindeki çerçeveye yoğunlaştı. Kurnazca gülümsedi.
“Rose eğer benim yerimde annen olsaydı onu aç bırakır mıydın yoksa fahişelik mi yapardın?”
“Sen annem değilsin.”
“Seni o doğurdu ama ben büyüttüm.”
“Beni sen büyütmedin. Ben kendimi büyüttüm. Beni dadılarım büyüttü.”
“Yanılıyorsun.”
“Yanılmıyorum. Sen bana ve kardeşlerine değer vermiyorsun. Sırf üvey kardeşlerin oldukları için onları önemsemiyorsun.”
“Onları senden daha çok önemsiyorum.”
“Onları önemseseydin bana bu kadar çok kızmazdın.”
“Marry ne yapmaya çalışıyorsun?” dedi ve yatakta doğrulmaya çalıştı.
“Kararını öğrenmek istiyorum.”
Uzun süren sessizliğin ardından bir cevap geldi.
“Tamam.”
“Ah, ne? Emin misin?”
“Evet. Eminim.”
“Şe-şey tamam. Ben gidip senin için fazla para verebilecek bir erkek bulayım.”
“Marry.”
“Efendim tatlım.”
“Senden tek isteğim lütfen yaşlı ve çirkin birisi olmasın. Lütfen.”
“Ah, tatlım dert ettiğin şey buysa en fazla otuz beş yaşında birisi olur. Merak etme.”
Kapıdan çıktığında Marry zafer kazanmış bir gülümsemeyle telefona yöneldi ve numaralara basıp Rose’un kaderiyle oynamaya başladı.
En son Kiraz* tarafından C.tesi Kas. 13, 2010 5:25 pm tarihinde değiştirildi, toplamda 1 kere değiştirildi
Headbanger- Untamed
- Mesaj Sayısı : 1376
Kayıt tarihi : 23/06/10
Yaş : 26
Pis Marry 
Ama bölüm süper ötesiydi, Devam 
Ama bölüm süper ötesiydi, Devam
Kiraz*- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 6210
Kayıt tarihi : 12/03/10
Yaş : 35
Okunsun sonra devam ederim
Phoenix- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 15501
Kayıt tarihi : 26/12/09
Yaş : 34
Emmi bu kadar yetenekli olman beni depresyona sokuyor
Kiraz*- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 6210
Kayıt tarihi : 12/03/10
Yaş : 35
Yetenekli olsam hikayem okunur 
Okunmadığı için depresyona gireceğim
Okunmadığı için depresyona gireceğim 
Damien- Marked
- Mesaj Sayısı : 14
Kayıt tarihi : 29/08/10
Yaş : 31
Yorumu gece yazacağım gayet uzun olacak smdı sadece okudum bölümü.
Headbanger- Untamed
- Mesaj Sayısı : 1376
Kayıt tarihi : 23/06/10
Yaş : 26
Kiraz* demiş ki:Yetenekli olsam hikayem okunur
Ona bakarsan benim hikayemi de sadece sen okuyorsun
Phoenix- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 15501
Kayıt tarihi : 26/12/09
Yaş : 34
ben n'apıyım Emmi bende yetenekte yok 
Ash_- Untamed
- Mesaj Sayısı : 700
Kayıt tarihi : 21/08/10
Yaş : 27
Phoenix demiş ki:ben n'apıyım Emmi bende yetenekte yok
Hadii be ordannn sendemii yetenekk yokkkkkkk . Ciddi olamazsınnnnn ..
Harikaydııı tatlımmmmm ybbb pleaseaaa
Phoenix- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 15501
Kayıt tarihi : 26/12/09
Yaş : 34
ciddiyim
Ash_- Untamed
- Mesaj Sayısı : 700
Kayıt tarihi : 21/08/10
Yaş : 27
Ahahahahaha Senn birr kereee coooooooooookk güzell yazıyorsunnnnnn beeeee
Phoenix- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 15501
Kayıt tarihi : 26/12/09
Yaş : 34
ağzına biber sürer annen
Ash_- Untamed
- Mesaj Sayısı : 700
Kayıt tarihi : 21/08/10
Yaş : 27
Hayırrr ..!!!!
Phoenix- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 15501
Kayıt tarihi : 26/12/09
Yaş : 34
iyi o zaman başka bir şey sürsün 
Ash_- Untamed
- Mesaj Sayısı : 700
Kayıt tarihi : 21/08/10
Yaş : 27
Ne gibii
Phoenix- Süper Moderatör
- Mesaj Sayısı : 15501
Kayıt tarihi : 26/12/09
Yaş : 34
bilmiyorum şu an aklıma hiç bir şey gelmedi 
Ash_- Untamed
- Mesaj Sayısı : 700
Kayıt tarihi : 21/08/10
Yaş : 27
ßizim sınıftakilere deseydin bunu %100 Yanlıs anlicaklardııı :d
jamestark- Untamed
- Mesaj Sayısı : 1279
Kayıt tarihi : 17/01/10
Yaş : 112
Tabii ki harika bir bölüm
Ah Rose vah Rose
Marry'den nefret ettim
Ah Rose vah Rose
Marry'den nefret ettim