tarafından bescheuertt Cuma Şub. 04, 2011 1:41 am
7.bölüm part 2
Samet zil çalınca yanıma gelip tam tepemde dikildi. Ukala bir tavırla ‘‘Siyah melekmiş madem öylesin hani dövmen göstersene.’’ Dedi. O anda sinirimden patlamamak için deli olmuştum. Burçak yanıma gelip ‘‘Selam ben Burçak, Sen o ukalayı aldırma. Dövmeni göster de mors olsun.’’ Dedi. Doğrusu bunu yapmak istemiştim fakat gösteriş yapmak istemiyordum. Sarı saçlı kız yanıma geldi, arkasından saçlarını dikmiş olan çocuk (Sevgilisi) geldi. Sarışın kız gülümseyerek ‘‘Merhaba Ben Gizem.‘‘ Yanında ki çocuk ‘‘Bende Emre’’ Dedi. Biraz çekinerek de olsa ‘‘Bende Gökçe… Gökçe Su.’’ Dedim. Emre ve Gizem aynı anda ‘‘Memnun oldum’’ dediler, sonrada birbirlerine bakıp gülümsediler. Burçak ‘‘Bende memnun oldum’’ dedi. ‘‘Bende’’ dedim fakat sesim çok kısık çıkmıştı. Mert kapının önünde durup ‘‘Bakıyorum birileri yeni hayatına alışmaya başlıyor’’ dedi gülümseyerek. Sesi çok hoşuma gitmişti. Burçak ve Gizem dışında sınıfta ki bütün kızlar derin bir iç çekmişlerdi. Sinirden deli olmuştum. Kızlarla bir şey yapmamak için kendi yumruklarımı sıkıyordum. Birden önümde toplanan herkes korkuyla geriye çekildi. Burçak ‘‘Sakin olmalısın’’ dedi. Bütün herkesin gözü yumruklarımdaydı. Sadece yumruklarımı sıkmıştım neden bu kadar büyültmüşlerdi ki. Yumruklarıma baktığımda yumruğumun etrafının elektriklerle kaplı olduğunu fark ettim. Bu iş gittikçe garipleşmeye başlıyordu. Mert yanıma gelip beni ayağa kaldırdı. Dışarı çıkarıp kapının arkasına götürdü. Omuzlarımdan tutup ‘‘Sinirlenmene gerek yok. Onlar yalnızca bakabilirler. Ben seninim. Bunu sakın unutma’’ dedi ve dudağıma bir öpücük kondurdu. Yumruklarımı gevşettim. Elimdeki kalan son elektrik parçası da yok oldu. ‘‘İş de böyle rahatla.’’ dedi. Sizce de biraz garip değil mi. Hayattan bıkmış ölümün zerresine kadar gelmiş, başkalarını geçtim kendine bile değer vermeyen biriyken, şimdi yabancı bir gezegende özel olarak seçilmiş, milyonlarca kişinin arasından en güçlü benim olmam. Bir şans, tesadüf ya da olasılıktan çok daha farklı bir şeydi. Bu benim kaderimdi. Fakat neden bu kader bana verilmişti? Sanırım bazen sahip olduğumuz şeylerin nedenini düşünmemeliyiz. Çünkü bu hayatta aradığımız soruların cevabını bulamayacağımız şeylerde var. Öyleyse hayat aslında hiçbir zaman sorularımızın gerçek cevabını vermemiştir. Zaman ise hayatın bir parçası olmuş ve sonsuza dek sürmesi için ona yardım eden bir kader dostu olmuştu. Derin bir nefes aldım ve gözlerimi sıkıca kapattım. Eğer istediğim her şeyi yapabiliyorsam içerdekilerin sesini de duyabilirdim. Konsantre olmaya çalıştım. Sadece sınıftakileri düşünmeye çalıştım. Başımı arkaya dayadım ve ciğerlerimin alabileceği kadar oksijeni içime çektim. Burçak “Gerçekten çok şanslı. Fakat az önceki şeyleri gördükten sonra biraz korktum doğrusu.” Samet “Ah yapma tatlım tamda adamından korkmuşsun, ben seni korurum korkmana gerek yok” dedi alaycı bir sesle. Burçak “Kapat çeneni seni sersem.” Samet ciddi bir ses tonuyla “Ah bebeğim seni sevdiğimi biliyorsun fakat ne yaparsın işte ben böyleyim. Sen benim ol inan bana değişirdim…”
“Bunu yapmayacağımı biliyorsun, ısrar etmeyi kes artık.”
“Hah. Beni istediğini sende biliyorsun. Yalnızca bir defa ‘evet’ desen. Şu anda duyduğum kalp atışların bana ait olsa.”
“Lütfen artık sus Samet.” Emre araya girerek “Samet kızı rahatsız etmeyi bırak.” Dedi. Samet sinirli bir şekilde “Sen karışma kapat çeneni ve kendi işine bak.” Dedi. Gizem “Hey. Ona böyle davranamazsın.” Ve birden beynim benden kopup bir tüy gibi havalanarak sınıfa doğru ilerledi. Şimdi seslerden öte aynı zamanda görüntülerde vardı. Samet benim oturduğum duvar köşesinde oturmuştu. Tepesinde Gizem durmuş ona öfkeli bir şekilde bakıyordu. Burçak “İşte bu davranışların yüzünden seninle birlikte değilim.” Burçak çok sinirlenmişe benziyordu. Bu Samet ne kadar uyuz biriydi böyle. Samet “Pekâlâ, eğer düzgün davranırsam benimle olur musun?” Burçak “Sen önce bir düzgün davran da.” Samet “Tamam bebeğim kızma hemen. Şey… Özür dilerim… Emre” diye geveledi ağzında. Biraz daha ileriye gitmeyi denedim. Sınıftan dışarı çıkmayı. Beynim yine benden uzaklaştı ve bahçedeki iki çiftin yanına doğru uçtu. Kız duvarına yaslanmıştı. Çocuk ise elini duvara dayamıştı. Kız elini çocuğun göğsüne yerleştirdi. Kızın ne yaptığını hisse biliyordum. Kız ateş elementini hareket ettirebiliyordu ve çocuğun vücuduna ısı yolluyordu. Çocuk başını arkaya attı, bu hoşuna gitmişe benziyordu. Beynim iyice uzaklaşarak şehre uçtu. Her yer kalabalıktı. Tüm insanların yüzünde mutlu bir gülümseme vardı. Beynim tekrar bulunduğum yere geri çekildi. Gözlerimi yavaşça açtım. Havada uçuyordum. Yavaşça aşağıya inerek parmaklarımın üstünde durdum. Yere tam bastım ve gözlerimi ovuşturdum. Mert karşımda durmuş bana bakıyordu. Etrafıma bakındım. Burçak, Gizem, Emre ve Samet arkamda durmuş suratlar şaşkınlıkla donakalmışlardı. Üstüme toz gelmiş gibi üstümü sirkeledim. Daha sonra Burçakların olduğu tarafa dönerek “Şey… Sanırım yine tuhaf bir şey yaptım” dedim tek kaşımı kaldırarak. Burçak birden “Aman tanrım bu harikaydı” diye çığlık attı. Benim dışımda herkes korkudan sıçramıştı. “Bu sefer ne yaptım?” diye sordum. Emre sırıtarak “Daha ne yapabilirdin ki ışık saçarak havada uçuyordun.” Dedi. Işık saçarak havada mı uçuyordum? “Nasıl yani?” Burçak heyecandan nefes nefeseydi “Özellikle o siyah ejderha süperdi.” Dedi. Neler olduğunu bir türlü anlayamamıştım. Mert yanıma geldi ve gülümseyerek “Az önce dönüşümünün ikinci aşamasını tamamladın. Sen havada uçarken etrafında siyah dumandan bir ejderha dans ediyordu. Buda kutsal varlığını kazanmış olduğunu gösteriyor. Ejderha senin içinde bir yerlerde, senin ihtiyacın olduğu her zaman sana yardım edecektir. O senin bir benliğin. Etrafında ışık saçman ise ikinci evrenin tamamlandığını gösteriyordu.” Dedi. Bu iş kesinlikle İyice tuhaflaşıyordu. Özel yeteneğimi ne zaman kullansam, bir süre sonra başım ağrımaya başlıyordu. Elimle hafifçe başımı ovuşturdum. Demek ki konsantre olduğum zaman yeteneğimi kullanabiliyordum. Eğer yeteneğim sınırsız ise, bir insanı dört bin parçaya bile bölebilirdim. Karşıya baktığımda öğretmen karşımda durmuş bana bakıyordu. Hafifçe gülümseyerek başıyla sınıfı gösterdi. Yavaş adımlarla sınıf girdim ve en köşe yerimi aldım. Ömür boyu yaşayacaksam eğer, edineceğim tecrübelerde bir sonraki hatamı örtmesi gerekirdi. İnsanlara sıcak yaklaşmam ve onlarla çabuk iletişim kurmam gerekecekti fakat daha önce bir insanla hiç yakınlaşmayı denememiştim ki. Beynimde bir ses yankılandı "Unutma güç içinde, sadece iste" ses aynen erkek sesi gibiydi, güçlü, şefkatli ve bir o kadarda merhamet doluydu. Ses bana huzur vermişti. Sırtımı duvara yasladım ve yüzümü hocaya döndüm. Hoca eliyle beni çağırdı. Oturduğum yerden kalktım ve hocanın yanına gittim. Kulağıma doğru eğildi ve “Aşağıya in ve görevlinin dediklerini yap.” diye fısıldadı. Tamam der gibi başımı salladım ve koşar adımlarla aşşağıya indir. O anda öylece kala kalmıştım. Önümde Kocaman bir ayı duruyordu. Kesinlikle kafayı yemiştim. Şehrin ortasında bir ayı mı? Birden üstüme atladı. Onu geriye itmeye çalıştım fakat üstüme düşmüştü. Pençesini kaldırdı ve üstüme doğru hızla savurdu. ‘Güç içinde’ dedi yine o ses. Konsantre olmaya çalıştım fakat ayı üstümdeyken yapamıyordum. Ayının pençesi boğazımı sıyırark geçti. Bir inleme sesi duydum. Kafamı çevirip bakmayı denedim fakat yapamıyordum. Biraz düşününce o sesin bana ait olduğunu fark ettim. Boynumdan aşşağıya akan sıcak bir şey hissettim. Zorda olsa elimle boynuma dokundum. “Kan” diye fısıldadım. Ayı birden yok oldu. Hoca tepemde durmuş bana bakıyordu. “Üzülme bir dahaki sefere sınavı geçersin.” Sınavmı? Bir sınav içinmi hayatımı tehlikeye atmıştım. Lanet olsun. Hoca elini uzattı ve beni kaldırdı. Elimi tekrar boynuma götürdüm. Yara veya kan yoktu. “Onlar sadece bir halisilasyondan ibaretti.” Bu saçmalık nerden çıkmıştı böyle. Orada korkudan ölebilrdim. Hoca güldü ve “sınıfa” dedi. Koşar adımlarla sınıfa girdim. Gizem yanıma geldi “Dert etme halledersin. Bize gore çok cesurdun.” Gülümseyerek baktım. O kadar mutlu ve huzurlu gözüküyordu ki. Gözlerinin içi parlıyordu. Emre geldi ve elini Gizemin omzuna koydu. Zil çalmış olmalıydı. Mert “hey” diye bağırdı. Arkamı dönüp ona baktım. Kapıya dayanmış ellerini birbirine bağlamış sırıtarak bana bakıyordu. “ilk sınavınız kötü geçmiş küçük bayan.” Yüzümü buruşturup ona baktım. Bir kahkaha attı. Onun gülüşünü görünce bende gülümsedim. Burçak gülümseyerek “Hey! sınavın kötü geçmiş fakat çok soğuk kanlıymıyşsın.” Dedi. “Belki” dedim sırıtarak. Bu insanlara güveniyordum. Bir sebebi yoktu fakat güveniyordum. Mert “Ayı olayı saçmaydı, belki daha farklı bir şey çıkabilirdi karşına. O gördüğün sadeec başlangıç ve gerçek bile değil. Gerçek savaşıcaklarının yanında çocuk oyuncağı kalıcak.” Dedi. Gerçek savaşıcaklarım? Çocuk oyuncakları?
“Nasıl yani?”
“Basbaya işte. Özel yeteneği olan kötüler, vampirler.”
“Vampir derken.”
“Burası dünya değil.”
“Evet, ama….”
“Aması yok tatlım.”
“Burada sadece iyilerin olduğunu söylemiştin.”
“Yalnızca bir kesimi. Diğer kesim kötülere aittir. Kötülüğü seçenlere.”
“Yalnızca vampirmi?”
“Vampirler, ejderhalar, buraya gelip içini kötülük bürüp otarafa geçenlerve daha birsürü.”
“Ve bana bunu yeni söylüyorsun?”
“Kızma.” Dedi sırıtarak. Bende sırıtarak başımı iki yana salladım. Elimi boş ver gibi yapıp kapıdan çıktım. Hala gülüyordum. Önümdeki çocuğa çarpmamak için son anda durdum. Kafamı kaldırıp ona baktım. Gözleri ve saçları siyahtı. “Pardon” dedim ve yoluma devam etmek için sağa adım attım fakat oda benimle sağa adım attı. Sola doğru ,ilerlediğimde oda sola yürüdü. Gülümseyerek “Özür dilerim.” Dedi. Elini uzattı “Merhaba, ben Buğra. Sende Su’sun diğmi. Okulun yeni meleği” Dedi. “Şeyy… eve… evet” dedim. “Memnun oldum” dedi. “Bende” dedim. Karşıdan Yağkut elini kaldırdı “Hey! Selam.” Diye bağırdı.
sanki buğra da birşeyler var gibi geldi:D yb lerde görücez artık 
Anasayfa