Anasayfa
[0%] 
12.bölüm:
Bu kesinlikle rüyaydı rüya olmalıydı.Hemen şu lanet olası rüyadan uyanmam lazımdı…Arkamı döndüğümde herkes bana acıyan gözlerle bakıyordu.Gözlerim utkuyu aradı ve buldu hemen yanıma gelip elimi sıkıca tuttu.
‘’Neden şu rüyadan uyanmıyorum’’diye bağırmaya başladım.Utku beni daha sıkı tutuyordu.Kapıya doğru döndüğümde annemle babamın tabutlarını gördüm.Benim yüzümdendi.Utkudan kurtulmaya çalışıyordum ama öyle sıkı tutmuştu ki beni kurtulmak ne mümkündü.Gözlerim doldu ve yanağımdan süzülmeye başladılar.
‘’niçin ben’’demeye başladım ‘’neden ben’’yere çöktüm ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.Kafamı Utkunun omzuna gömdüm ve daha sesli ağlamaya başladım.Onlar ölemezdi beni bu dünyada tek başıma bırakamazdılar.Ben onlarsız ne yapacaktım bu koca dünyada.
‘’Beni onların kaza yaptığı yere götürün’’
‘’Canım daha hazır değilsin lütfen bize, bana bunu yapma.’’
‘’Size ne yapıyorum ben!!!Benim annemle babam artık yok bir daha da olmayacaklar niçin olmayacaklar biliyor musunuz?Nerden bileceksiniz ki.Onlar benim yüzümden öldüler.’’
Utkunun ağzından:
Selin kapıya doğru yürümeye başladı çünkü araba gelmişti.Kapıya gittiğinde oradaki iki tabuta öylece bakıyordu ben en arkalardan ona bakıyordum çünkü beni yanın da isteyeceğini sanmıyordum.Arkasını döndü ve gözleriyle beni aramaya başladı.Hemen yanına gittim ve elini sıkıca tuttum ben buradayım dercesine.Birden çığlık atmaya başladı neden şu lanet olası rüyadan uyanamıyorum diye ve ağlayarak yere çöktü bir süre öyle kaldıktan sonra Selin benden kurtulmaya çalışıyordu ama ben izin vermedim.En sonunda oda anladı ve debelenmeyi bıraktı.Ağlayarak kafasını omzuma koydu teselli edecek söz arıyordum ama bu durumda ne söylenebilirdi ki? Kaza yerine götürmemi istedi ama onu oraya götürürsen kendine zarar verebilirdi.Oraya gitmek için hazır değildi ve onu böyle görmek beni daha da üzüyordu.Bunu ona dedikten sonra yine ağlayarak onların ölümünden kendini suçlu tutuyordu ama değildi.onlar benim yüzümden öldü dedi ve kucağıma yığıldı.Hemen doktor ve hemşireler geldi.Onu odasına çıkardım ve doktorlar beni odadan çıkardı onun yanında olmalıydım onun bana ihtiyacı vardı.O sırada Cansu geldi ve bana sarıldı Ne yapmaya çalıştığını anlamadım ama buna ihtiyacım vardı bende ona sarıldım bir süre öyle kaldıktan sonra kendime geldim ve hemen geri çekildim ne yapıyordum ben ona niçin sarılmıştım.Yine sarılacakken ben onu ittim çünkü biri görseydi ne derdi yada Selin görseydi bu halde yanlış anlayacağı kesindi.Doktor odadan çıktı ve ben odaya girdim tam kapıyı kapıyordum ki Cansu’da geldi.Ben Selinin yanına geçtim ve oturdum elini tuttum sakinleştirici vermiş olmalıydılar uyuyordu.Bir süre öyle kaldıktan sonra Cansu odadan çıktı.Seline baktım baktım ve baktım içimde ona öyle bir özlem vardı ki.Ama ben onun yanından hiçbir zaman ayrılmayacaktım. O kadar yorgundum ki onun başında öylece uykuya dalmışım uyandığımda.Kafamı kaldırdım ama Selin yoktu inanamıyorum nereye gitmişti bu.Ayağa kaktığımda camın kenarında oturmuş dışarıdaki Cenaze arabasına bakıyordu yanına gittim ve sarıldım o ise hiçbir tepki vermemişti.Sabahtan beri onun bir şey yemediği geldi aklıma ve aşağı inip ona bir şeyler hazırladım o sırada da hemşireyi gördüm ona ne verdiklerini sorduğumda ise sakinleştirici verdiklerini söylediler.
‘’Nasıl böyle bir şey yapabilirsiniz o istemiyor şimdi orada hiçbir tepki vermeden oturuyor böylesi daha mı iyi’’dedim ve Selinin yanına çıktım Yağmurda oradaydı.Kahvaltıyı Selinin yanına götürdüm ama hiçbir tepki vermiyordu.Yağmura baktım o yedirmeye çalıştı ama ağzını kıpırdatmıyordu bile.Onu böyle görmeye dayanamıyordum.Sanki elimi kolumu bağlamışlardı.Yağmur beni dışarıya çıkarttı ve mezarlığa gitmemiz gerektiğini söyledi.Bende tamam diyip ‘’ben onla gelirim siz önden gidin’’dedim ve odaya tekrar girdim.Cenaze arabası gitmeye başlayınca birden ayaklandı.
‘’Annemle babamı götürüyorlar benden ayırmaya çalışıyorlar’’dedi ve dışarı çıkarken ben onu engelledim
‘’Selin.Canım biz arkadan gidicez. Hadi hazırlan’’Bana öylece baktı.
‘’Tamam o zaman…Çıkalım hadi’’dedim ve belinden tutarak merdivenlerden inmiştik Yağmur arabasının anahtarını bırakmıştı.Evden çıktık ve arabaya doğru ilerledik.Selinde hiçbir tepki yok.Arabayı çalıştırıp Mezarlığa doğru gittik herkes oraya çoktan gitmişlerdi arabadan çıktım ve hemen Selini arabadan çıkarttım biraz yaklaştıktan sonra bana baktı.Ben ona daha sıkı sarıldım çünkü her an bayılabilirdi.Ön taraflara geçtik ve Selinde hiçbir teki yoktu çünkü mezarlığı çoktan kapatmışlardı bile.Orada öylece duruyordu bir ara arkasını dönüp gülümsedi gülümsediği yere döndüm ama kimseyi göremedim.Tekrar eve döndüğümüzde Selin yine odasındaki camın kenarına geçti ve dışarıyı izlemeye başladı.
2 hafta sonra:
Selin hala daha kimseyle konuşmuyor ne yapacağımı ilmiyorum ilaçlar onu mahvediyor.Herkes evlerine dağılmıştı.Evde sadece yağmur ben ve Cansu vardı.Onu ne kadar yanlış tanıdığımı anladım.Benim her zaman yanımdaydı.Selinle dışarı çıktık biraz hava alması gerekiyordu.Dolaştık ve bana sıkıca sarıldı beni hiç bırakma dercesine bende onun gözlerine içine baktım…
Günler hızlıca geçiyordu.Bir ay olmuştu.Ama Selin hala daha kimseyle konuşmuyor.İlaçların etkisiyle de bayağı bir kilo almıştı .Ama kilo ona yakışmıştı.Mutfağa indim ve su alıp masaya oturdum kafamı ellerimin arasına aldım.Ne olacaktı şimdi.Selin hiç konuşmuyordu ve ben bu durumdan sıkılmaya başlamıştım.
Bu kesinlikle rüyaydı rüya olmalıydı.Hemen şu lanet olası rüyadan uyanmam lazımdı…Arkamı döndüğümde herkes bana acıyan gözlerle bakıyordu.Gözlerim utkuyu aradı ve buldu hemen yanıma gelip elimi sıkıca tuttu.
‘’Neden şu rüyadan uyanmıyorum’’diye bağırmaya başladım.Utku beni daha sıkı tutuyordu.Kapıya doğru döndüğümde annemle babamın tabutlarını gördüm.Benim yüzümdendi.Utkudan kurtulmaya çalışıyordum ama öyle sıkı tutmuştu ki beni kurtulmak ne mümkündü.Gözlerim doldu ve yanağımdan süzülmeye başladılar.
‘’niçin ben’’demeye başladım ‘’neden ben’’yere çöktüm ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.Kafamı Utkunun omzuna gömdüm ve daha sesli ağlamaya başladım.Onlar ölemezdi beni bu dünyada tek başıma bırakamazdılar.Ben onlarsız ne yapacaktım bu koca dünyada.
‘’Beni onların kaza yaptığı yere götürün’’
‘’Canım daha hazır değilsin lütfen bize, bana bunu yapma.’’
‘’Size ne yapıyorum ben!!!Benim annemle babam artık yok bir daha da olmayacaklar niçin olmayacaklar biliyor musunuz?Nerden bileceksiniz ki.Onlar benim yüzümden öldüler.’’
Utkunun ağzından:
Selin kapıya doğru yürümeye başladı çünkü araba gelmişti.Kapıya gittiğinde oradaki iki tabuta öylece bakıyordu ben en arkalardan ona bakıyordum çünkü beni yanın da isteyeceğini sanmıyordum.Arkasını döndü ve gözleriyle beni aramaya başladı.Hemen yanına gittim ve elini sıkıca tuttum ben buradayım dercesine.Birden çığlık atmaya başladı neden şu lanet olası rüyadan uyanamıyorum diye ve ağlayarak yere çöktü bir süre öyle kaldıktan sonra Selin benden kurtulmaya çalışıyordu ama ben izin vermedim.En sonunda oda anladı ve debelenmeyi bıraktı.Ağlayarak kafasını omzuma koydu teselli edecek söz arıyordum ama bu durumda ne söylenebilirdi ki? Kaza yerine götürmemi istedi ama onu oraya götürürsen kendine zarar verebilirdi.Oraya gitmek için hazır değildi ve onu böyle görmek beni daha da üzüyordu.Bunu ona dedikten sonra yine ağlayarak onların ölümünden kendini suçlu tutuyordu ama değildi.onlar benim yüzümden öldü dedi ve kucağıma yığıldı.Hemen doktor ve hemşireler geldi.Onu odasına çıkardım ve doktorlar beni odadan çıkardı onun yanında olmalıydım onun bana ihtiyacı vardı.O sırada Cansu geldi ve bana sarıldı Ne yapmaya çalıştığını anlamadım ama buna ihtiyacım vardı bende ona sarıldım bir süre öyle kaldıktan sonra kendime geldim ve hemen geri çekildim ne yapıyordum ben ona niçin sarılmıştım.Yine sarılacakken ben onu ittim çünkü biri görseydi ne derdi yada Selin görseydi bu halde yanlış anlayacağı kesindi.Doktor odadan çıktı ve ben odaya girdim tam kapıyı kapıyordum ki Cansu’da geldi.Ben Selinin yanına geçtim ve oturdum elini tuttum sakinleştirici vermiş olmalıydılar uyuyordu.Bir süre öyle kaldıktan sonra Cansu odadan çıktı.Seline baktım baktım ve baktım içimde ona öyle bir özlem vardı ki.Ama ben onun yanından hiçbir zaman ayrılmayacaktım. O kadar yorgundum ki onun başında öylece uykuya dalmışım uyandığımda.Kafamı kaldırdım ama Selin yoktu inanamıyorum nereye gitmişti bu.Ayağa kaktığımda camın kenarında oturmuş dışarıdaki Cenaze arabasına bakıyordu yanına gittim ve sarıldım o ise hiçbir tepki vermemişti.Sabahtan beri onun bir şey yemediği geldi aklıma ve aşağı inip ona bir şeyler hazırladım o sırada da hemşireyi gördüm ona ne verdiklerini sorduğumda ise sakinleştirici verdiklerini söylediler.
‘’Nasıl böyle bir şey yapabilirsiniz o istemiyor şimdi orada hiçbir tepki vermeden oturuyor böylesi daha mı iyi’’dedim ve Selinin yanına çıktım Yağmurda oradaydı.Kahvaltıyı Selinin yanına götürdüm ama hiçbir tepki vermiyordu.Yağmura baktım o yedirmeye çalıştı ama ağzını kıpırdatmıyordu bile.Onu böyle görmeye dayanamıyordum.Sanki elimi kolumu bağlamışlardı.Yağmur beni dışarıya çıkarttı ve mezarlığa gitmemiz gerektiğini söyledi.Bende tamam diyip ‘’ben onla gelirim siz önden gidin’’dedim ve odaya tekrar girdim.Cenaze arabası gitmeye başlayınca birden ayaklandı.
‘’Annemle babamı götürüyorlar benden ayırmaya çalışıyorlar’’dedi ve dışarı çıkarken ben onu engelledim
‘’Selin.Canım biz arkadan gidicez. Hadi hazırlan’’Bana öylece baktı.
‘’Tamam o zaman…Çıkalım hadi’’dedim ve belinden tutarak merdivenlerden inmiştik Yağmur arabasının anahtarını bırakmıştı.Evden çıktık ve arabaya doğru ilerledik.Selinde hiçbir tepki yok.Arabayı çalıştırıp Mezarlığa doğru gittik herkes oraya çoktan gitmişlerdi arabadan çıktım ve hemen Selini arabadan çıkarttım biraz yaklaştıktan sonra bana baktı.Ben ona daha sıkı sarıldım çünkü her an bayılabilirdi.Ön taraflara geçtik ve Selinde hiçbir teki yoktu çünkü mezarlığı çoktan kapatmışlardı bile.Orada öylece duruyordu bir ara arkasını dönüp gülümsedi gülümsediği yere döndüm ama kimseyi göremedim.Tekrar eve döndüğümüzde Selin yine odasındaki camın kenarına geçti ve dışarıyı izlemeye başladı.
2 hafta sonra:
Selin hala daha kimseyle konuşmuyor ne yapacağımı ilmiyorum ilaçlar onu mahvediyor.Herkes evlerine dağılmıştı.Evde sadece yağmur ben ve Cansu vardı.Onu ne kadar yanlış tanıdığımı anladım.Benim her zaman yanımdaydı.Selinle dışarı çıktık biraz hava alması gerekiyordu.Dolaştık ve bana sıkıca sarıldı beni hiç bırakma dercesine bende onun gözlerine içine baktım…
Günler hızlıca geçiyordu.Bir ay olmuştu.Ama Selin hala daha kimseyle konuşmuyor.İlaçların etkisiyle de bayağı bir kilo almıştı .Ama kilo ona yakışmıştı.Mutfağa indim ve su alıp masaya oturdum kafamı ellerimin arasına aldım.Ne olacaktı şimdi.Selin hiç konuşmuyordu ve ben bu durumdan sıkılmaya başlamıştım.
