Time Of Death (5. BÖLÜM) geç oldu ama yeni bölüm geldi!!! okumanız dileğiyle yorumları bekliyoruz :)

Yavaş yavaş bir şeyler hissetmeye başlamıştım. Gözlerimi açmak için hiç acele etmedim. Başım fena halde ağrıyordu. Çok bitkin olduğumun farkındaydım. Yorgunluğun ne demek olduğunu, neredeyse unutmuştum. İki yıl sonra bunu, ilk defa hissediyordum.
Gözlerimi tam olarak açtığımda etrafımın yemyeşil olduğunu gördüm. Bir ormanın tam ortasında olduğumu düşündüm. Çünkü dört bir yanıma baktığımda bütün derinlikler eşit görünüyordu. Ağaçlar koyulu açıklı ve uzun bir şekilde etrafımı çevreliyordu. Hafif bir rüzgâr vardı. Fakat güneş açmıştı.
Hafif rüzgârın esmesi yapraklardaki suyun damlalar halinde üzerime akmasına sebep oluyordu. Ya çiğ düşmüş ya da yağmur yağmıştı. Yağmurun yağdığını kalkıp kıyafetlerime bakınca anlamıştım. Yağmur beni sudan çıkmış balığa çevirmişti. Ağaçların yapraklı yağmur yüzünden dalına yapışacak şekle gelmişti. Orman oldukça geniş ve gerçekten içinde kaybolunacak kadar büyüktü. Arasından sızan güneş tenimle fazla temasa geçmemişti. Bu açıdan kendimi şanlı hissediyordum. Uzun çam ağaçları beni güneşten korumuştu. Ağaçlara minnettardım…
Böyle bir şey mümkün değildi ama ben hafızamı kaybetmiş olabilirdim. Hiç bir şey hatırlamıyor, ne zamandır böyle yattığımı bilmiyordum. Adeta bilincim yerinde değildi sanki. Korkmak bana çok uzaktı. Zaten korkmuyordum da. Beni uyandıran tek şeyin yağmur olduğunu düşündüm. Yağmur yağmasa kim bilir daha ne kadar uyuyacaktım. Daha doğrusu bu uykudan çok baygınlıktı.
Şu anda ne durumda olduğumu merak ediyordum. Sendeleyerek ayağa kalktım ve üzerimi çırpıp ne kadar kuru olduğuma baktım. Bu benim için tam bir hayal kırıklığıydı. Çünkü üzerim sırılsıklamdı. Sırtüstü yatmama rağmen her yerim ıslanmıştı. Yaklaşık bir saat güneşte beklemem gerekecekti.
Uzun boyluydum. Bembeyaz bir tenim, ceylanı andıran ve simsiyah, büyük, uzun kirpikli gözlerim vardı. Saçlarım belime kadar uzun, düz ve sarının arasına karışmış siyah bir renkteydi. Dudaklarım ince ve ruj sürmüşçesine kırmızıydı. Dişlerim bembeyaz inci gibiydi. Bir vampir olarak yeterince çekici, zayıf ve süslü bir kızdım. Bunun getirdiği sonuçlar doğrultusunda hemen saçlarıma baktım. Bozulmamış olan sıkı örgülerimin arasına küçük çalılar ve yapraklar girmişti. Bu durumda bile güzelliğimi düşünüyor olmam beni bile şaşırtıyordu. Bir s*rt*k değildim. Sadece fazla süslüydüm.bu savaşçı ruhuma ters düşüyordu ama bu halimi seviyordum.
Bir an önce temizlenmem gerektiğinin farkına vardım. Ama hala ne zamandır böyle yattığımı bilmiyordum. Açık bir arazi buldum ve kısa aralıklar vererek bir saat kadar güneşin altında durdum. Kıyafetlerim çoğunlukla kurumuştu. Güneşi daha fazla kaldıramazdım...
Ormanı biliyordum ama bu kısımlara daha önce hiç gelmemiştim. Bu ormana benim gibi olanlar çok gelirdi. Burasının gündüz için çok iyi bir sığınak olduğunu ve neden buraya geldiklerini şimdi çok iyi anlamıştım. Uzun ağaçlar güneş ışığını tamamıyla engelliyordu. Işıklar rahatsız etmiyordu. İnsanlar gelmiyor, gelmiş olsalar bile burayı sadece avlanmak için kullanıyorlardı. Bu orman akşam saatlerine kadar, bizim için tam koruma sağlayan bir kalkandı. Ama ben buraya değil de, benim ırkımdan olanların nadiren uğradığı, küçük olan ve rahat edilecek tek bir alanın olduğu küçük ormanıma gidiyordum. Bu ormana sadece sevdiğim bir dere için geliyordum. Benim gündüzleri kendime sığınak yaptığım ormanın sadece tek ve küçük bir alanı bizi güneş ışınlarından ve insanlardan koruyordu. Küçük ormanımda kısmen yalnızdım. Yalnızlığı seviyordum ve burası bana bu imkânı fazlasıyla sunuyordu.
Ailemi kaybettikten sonra benim hayatta kalmış olmam bir mucizeydi. Çünkü akıl almayacak bir saldırıya uğramıştık. Hiç görmediğimiz yaratıkların saldırısı bizi mahvetmişti. Bizim köyümüz ormana çok yakındı ve o yaratıklar bizim onların farkına varmamamız için bize saldırmışlardı. Saldırıda isimlerinin ne olduğuna dair en ufak bir fikrim bile yoktu. Küçük köyümüzden kurtulan sadece iki kişiydik. Harry ve ben.
Asıl ismim Valerie olmasına rağmen, burada kendimi herkese Sofia olarak tanıtmıştım. Evet… Ben kendi ismimi sevmiyordum çünkü babam bana hep Sofia derdi. Babam artık yoktu. Bir daha da asla gelmeyecekti. O saldırıda babamda öldü. O hayattayken herşey daha güzeldi. Babam tam bir büyü ustasıydı. Yaşadığımız yerin en bilge insanıydı. Mükemmel bir aileydik.
Ama iki yıldır ailem sadece Harry’den oluşuyordu. Saldırıdan önce yediğim yemekler sadece annemin elleriyle yaptığı nefis yemeklerdi. Buna Harry’de çok alışmıştı. O bizim ailemizden biri gibiydi. Babası ve annesi çok önce ölmüştü. İki kardeşi vardı ve onların hayatının, kendi hayatına benzememesi için kendini tamamen onlara adıyordu. Ama artık hayatını birine adaması gereken tek kişi bendim. Harry beni kurtarmıştı ve artık bana destek oluyordu. Bana hep Sofia diyordu. Tıpkı babam gibi. Açıkçası benim gerçekte kim olduğumu bana hatırlatan tek kişi o’ydu. Bunları hatırlamak beni yine sinirlendirmişti ve hırslandırmıştı. Artık hazırdım…
İyice kendime geldiğimi düşündüm. Sevdiğim dereyi bulmam gerekiyordu. Hoşuma giden bu derenin adını bilmiyor olmam gerçektende tuhaftı. Ama dere berrak ve soğuk bir suyu koynunda taşıyordu. İçine girdiğim zaman kendimi bir kuş kadar hafif hissediyordum. Tabanında bulunan renkli ve güzel taşlar onu daha da güzelleştiriyordu.
Hızlı biriydim ve dereyi hemen bulmuştum. Hızın sahip olduğum en iyi özelliklerimden biri olduğunu biliyordum. Bu özelliğimi sevmiyor da değildim. Ayrıca Harry de seviyordu bu özelliğini. Bu dere bana huzur veriyordu. Ama bugün huzurdan ziyade temizlenmeye ve neden sırılsıklam olana kadar burada yattığıma bir açıklık getirmem gerekecekti. Belki burada, bu olanları hatırlayabilirdim. Bu derenin bana neden huzur verdiğini, beni neden rahatlattığını bilmiyordum. Sanki sihirli gibiydi… Üstelik adını bile bilmediğim bu derenin beni gerçek kimliğime kavuşturması olağanüstüydü. Dere çok temiz ve berraktı. İnsanların avlandıklarında buradan su içtiklerini görmüştüm. Ben derenin suyundan hiç içmedim. Çünkü iki yıl önce su içmekten mahrum bırakıldım. Zaten iki yıl önce bu karışık ormana hiç gelmediğim için burada neyin olduğuna dair en ufak bir fikrim bile yoktu…
İlk olarak üzerimi çıkardım. Başkası gelmeden hemen temizlenmek istiyordum. Saçlarımı ve bütün vücudumu temizledikten sonra biraz durup etrafımı kolaçan ettim. Çevreme bakındım. Suda kalmam gerektiğini, kimsenin gelmeyeceğini düşündüm. En sonunda hissettiğim rahatlığa karşı koyamadım. Biri gelecek olsa bile, sudan çıkma fikrini bir kenara bıraktım. Suyun en derinine kadar inmiştim. Sürekli olarak nefes almadan duramazdım. En fazla yedi saat dayanabiliyordum.
Uzun bir süre nefes almam gerekmediği için istediğim kadar durabilirdim. Derenin ağaçların içinde olması ve güneş almaması benim için harikaydı.
Suyun içinde ağzımdan sihirli sözcükler dökülmeye başladı. ‘’Su, beni bana geri ver! Hafızamı tazele ve geçmişi göster!’’
Yine gerçekleşiyordu. İçinde olduğum sürece beni rahatlatan bu dere, bu sefer de unuttuğum her şeyi, yavaş yavaş hatırlatmaya başlıyordu. Bu suyun sihirli olduğuna kanaat getirmiştim. Gözlerimi açtım ve suyun içinde adeta unuttuğum her şeyi, yeni oluyor gibi yaşıyordum sanki…
Her şey film şeridi gibi gözlerimin önünden geçiyordu. Yaklaşık on dakika olarak tahmin ettiğim bir süreçten sonra sudan dışarı çıktım. Kıyafetlerimi giyindim. Neden burada olduğumu artık biliyordum. Ve şuna emindim. Bu su benim için yaratılmıştı…
Üç gündür buradaydım. Buraya geldiğimde bir vampiri kovalamakta olduğumu hatırladım. Ben de bir vampirdim. Ama bizi bu hale getiren o saldırganları ve kana susamış o varlıkların hepsini yok etmem gerekiyordu.

Güzel yazıyorsun

şimdi dikkatimi çekti ve hoşuma gitti

yb hazır ama biraz daha yorum bekliyorum teşekkür ederim bu yorumlar beni mutlu ediyor

sanırım beğenmiyorlar ya da beklemem gerekiyor bilmiyorum ama severler umarım

Forumda yeni olduğun içindir büyük ihtimal. Pek tanınmıyorsun. Ama 24 gösterim var. Yani birileri hikayeni okumuş ama yorum yapmamış. Moralini bozma. Gerçekten güzel yazıyorsun

yaşasın yuppi çok sevindim ya yorumlar beni mutlu ediyo ondan

hemen yb atacağım ama yb geldiğini nasıl bildireceğim bu sayfada onu bilmiyorum

Bende kana susuyordum ama onlar gibi vahşi değildim. Onlar canavarın ta kendisiydi. Hepsini öldürmeye yemin ettim. Tabi ki Harry hariç. Ailemin canını alan ve beni bu hale getiren, Harry’ye de aynı acıları yaşatan o vampirleri sağ bırakamazdım. Ben artık 18 yaşındaydım. Neyin ne olduğunu biliyordum.

Genç bir vampirdim ve güçlüydüm. Kimse beni durduramazdı. Beni dünyanın bütün güzelliklerinden mahrum eden vampirleri asla sağ bırakamazdım. Beni Harry bile ikna edememişken, kimsenin durdurmasına izin veremezdim. Durduracak biri olsa bile bu Harry’den başkası olamazdı. Beni anlayan tek kişi olan Harry’den başkası, beni durdurmayı aklından bile geçiremezdi. Çünkü BEN ARTIK UYANMIŞTIM…

Üç gün önce adının George olduğunu bildiğim bir vampirin peşine düşmüştüm. Sırada onun ölümü vardı. Bir aptallık yapıp beni bilmediğim bu ormana sürüklemesine izin vermiştim. Karanlıkta çok iyi görebiliyordum ama ormanı bilmediğim için duyularım güçlü olsa da, nerelere saklanabileceği konusunda bilgi sahibi değildim. Bu karışık ormanda gizli bir sığınak yapmak çok kolaydı.

Gözüm dönmüştü. Onu oracıkta öldürmek ve yakmak için can atıyordum. Boynunu kırmak beni çok mutlu edecekti. Saklandığı yeri görememek beni iyice çılgına çevirmişti. Dişlerimi çıkardım ve susamakta olduğumun farkına vardım. Sinirim adeta ikiye katlanmıştı. Birkaç tane ağacı alıp oraya buraya fırlattım. Bir an önce onu saklandığı yerden çıkarıp öldürmek ve evime, Harry’nin yanına dönmek istiyordum.

Susuzluğum gittikçe artıyordu. Ve bulamayacağımı düşünüp evime dönmeye karar vermiştim. Ama o anda hissettiğim tek şey boynuma geçen iki diş oldu. Onu öldürememiş, adeta ona yenik düşmüştüm. Susuzluğumun da etkisiyle fazla dayanamadım ve kendimi yere bıraktım. Artık hiçbir şey hissetmiyordum…

Harry beni merak etmiş olmalıydı. Ama o da bu ormana gelmediği için beni arasa da bulamazdı. Yapabileceği tek şey beni beklemekti. Onunda susadığını biliyordum. Bunu düşünür düşünmez ben de çok susadığımın farkına vardım.

Hemen ormandan çıkıp Harry’nin yanına gitmem gerekiyordu. Harekete geçtim ve ormandan hemen çıktım. Üzerimde hala George’u öldürememenin siniri vardı ve ben bunu bastırmak için en ufak bir çaba bile harcamıyordum. Harcamam gerektiğini de hiç düşünmemiştim. Çünkü o insanları avlayarak besleniyordu. Onların bir hayatının olduğunu, hayalleri olduğunu, idealleri olduğunu bilmesine rağmen onları avlamaya ve hayatlarına son vermeye devam ediyordu. Benim gibi ya da Harry gibi insanları düşünerek hareket etmiyorlardı.

Onlar vampir olarak doğmuşlardı. Bunları anlamazlardı belki ama onlara zarar vermenin canlarını biraz olsun acıtması gerekirdi. Fakat onlar bunu düşünemeyecek kadar bencil ve açgözlülerdi.

Yolda yürürken geçmişime dönüp durdum. Aklıma hep yerde kanlar içinde yatan babam ve annem geliyordu. Kardeşlerimi hiç görmemiştim. Çünkü onları daha sonrası için esir almışlardı. Benim o gün için kendimle ilgili hatırladığım tek şey boğazımdan kanlar akarken beni kucağında ormana taşıyan Harry’ydi.

Sonradan öğrendiğim Oliver denen büyük vampir, ilk olarak onu ısırmıştı. Ve nasıl olduysa Harry kurtulmayı başarmıştı. Ben bunu başaramayacak kadar güçsüzdüm. Ve beni taşırken ondan da kan aktığından emindim. Fakat benim kanım çok fazla içilmişti ve ben çok bitkindim. Vampire dönüştüğümün farkında bile değildim. Ağzımın kenarına damlayan kan beni deliye çevirmişti ve Harry’nin boğazına bir kene gibi yapışmıştım. Kanın aktığı yere… Hemen kendime gelip onu bıraktım ama çok fazla kan içmiştim. Kendimden nefret ediyordum. Beni kurtaran kişiye ihanet etmiştim. Ama o güçlüydü ve bir gün sonra kendine geldi. Gözlerini açar açmaz bana gülümsedi ve o anda anladım ki artık o da bir vampirdi…
[i][u][center]

vay süpermiş beğendim devamını bekliyorum şekerim

beğendiğinize sevindim roman bu iki sayfadan sonra zaten hetecanlanıyo

vuvv hadi bakalım yeni bölüm bekliyorum tatlım anlatımın harika perfect

tamam canım bugün belki yarın atarım yb anlatımımı beğendine sevindim

yeni bölümü sabırsızlıkla bekliyorum canım

ok hemen geliyo bgn atıyorum

okey

eeeee yb ?

Saçlarımı geriye atıp kanımdan içmesini istedim. Artık o da bir vampirdi ve kendimi ona karşı hem suçlu hem de borçlu hissediyordum. Ama o bunu reddetti. Güçsüzdü ama inatla beni kendinden uzaklaştırmak istedi. Fakat ben ondan daha da inatçıydım. Boynumu dişlerine geçirdim ve her vampir gibi onunda kana dayanamayacağını biliyordum.

Önceki hayatımızdan uzaklaşmamak için kendimize küçük bir ev yaptık. İçinde yaşıyorduk. Her şey aynıydı. Sadece yemeklerimiz farklıydı. Ve bulaşık derdi çoğu zamanlarda yoktu elbette. Her günümüz çok güzel geçiyordu. Besinlerimiz genelde hayvan kanı ve birbirimizden içtiğimiz kandı. Ta ki Oliver gelip güzel dünyamızı bozana kadar…

Bize çok kötü şeyler söylemişti. Harry’yi olağanüstü bir güçle yanına çekti ve ona bir şeyler fısıldadı. Aynısını bana da yaptığında bunun bir iğrençlik olduğunu anladım. Dahası, güzelliğime dayanamadığını, beni istediğini söyledi. Bu sözlerin Harry’yi deli ettiğini biliyordum. Fakat biz her dediğine karşı çıktık ve bir birimizi koruduk. Ben, o gün yemin ettim hepsini öldüreceğime. Harry’nin gözlerinin içine bakarak yemin ettim. İkimizde artık bir birimize bağlıydık ve kopmayacaktık. Her zaman birlikte savaşacaktık. Bizi bu hale getirenlere inat biz her zaman birlikte olacaktık.

Bu düşüncelerle dalgın dalgın yürürken geldiğimi hissettim. Kafamı kaldırıp baktığımda gelmiştim. Harry’nin beni kapıda beklediğini düşündüm. Yanılmamıştım. Harry beni kapıda bekliyordu. Gözlerinde telaşla karışık mutluluk vardı. Benim öldüğümü düşünmüştü ve beni görünce çok sevindiği güzel gözlerinden okunuyordu. Ben onun gözlerine muhtaçtım. Bundan adım gibi emindim.

Yorgunluğum yüzünden yavaş yavaş yürüyordum. Ama ona yaklaşmakta olduğum için aramızdaki uzaklığa daha fazla tahammül edemedim ve en hızlı halimle ona doğru koştum. Ve sımsıkı boynuna sarıldım. Onu ne kadar çok özlediğimin farkındaydım. O da beni özlemişti. Bunu, gözlerindeki mutluluktan anlamıştım. Ama o bunu kâfi görmedi. Dudaklarından kulağıma dökülen fısıltı bunu anlamam için yeterdi…

Yavaşça, “ seni çok özledim Sofia! “ dedi. Etkileyici sesiyle…
En içten sesimle “ bende seni çok özledim Harry!” dedim.
Bana daha da sıkı sarıldığının farkındaydım. Ve bende ona sarıldım.

Bir süre öyle kaldık. İlk çekilen o oldu. Ama ben bunu istemiyordum. Ellerimi tuttu ve gözlerime baktı. Yüzünde bana soracağı binlerce soru olduğunu söyleyen ifadeler kol geziyordu. Onu böyle merakta bıraktığım için kendime kızıyordum. Benim için endişelenmişti. Bu tamamıyla benim aptallığımdı. Sorumsuzluğum ve öfkem yüzünden onu üç gün boyunca yalnız bırakmıştım. Merakından delirmiş olmalıydı. Onu haklı görmeliydim. O ormana en başından delicesine dalmamalıydım. Sessizliği gereğinden uzun sürmüştü. Yanağıma bir öpücük kondurdu. Ve konuşmaya başladı.

“ Yine kimin peşindeydin Sofia? Neden haber vermedin? Hani bir daha tek gitmek yoktu! Söz vermiştin!” dedi.
Sesi o kadar endişeliydi ki… Aslında kızmıştı da. Fakat bu tepkisinde haklıydı. Söz vermiştim.
Sadece “ Özür dilerim!” diyebildim kısık bir sesle.
Bana baktı ve gözlerimin yaşlı olduğunu fark ettim. Başımı yere eğmiştim. Gülümsedi ve bana tekrar sarıldı. Ona duyduğum güven bir kat daha artmıştı. O beni kolayca affedebiliyordu. Ama ben kendimi hala affedememiştim. Sakinleştim ve geri çekilerek,

“ Ben George’un peşinden gittim. Çok sinirliydim ve onun arkasından ormana daldım. Susamıştım. Sinirim giderek artıyordu. Çabalarımın boşuna olduğunu anlayıp eve dönmeye karar verdiğimde hissettiğim tek şey boynuma geçen iki diş ve bitkinliğimdi.” dedim.
DEVAMI HAFTAYA

yaaa kısssssssssssdımmmmmmmmmmmmm amaaaa hafffffftaya olmassssssss çok geççççççççç

ok yrn koyarım ozaman yb

yarın olduuuuuuuuuuuuuuuu

Bana kızmıştı ama belli etmiyordu. Biraz sessiz kaldı ve boynuma küçük bir öpücük kondurdu. Hemen ardından kendi boynunu bana uzattı. Bunun ne demek olduğunu biliyordum. Ama yapamazdım. Onu hem merakta bırakıp hem de susuzluğumu ondan gideremezdim.

Bende onu öptüm ve çatıya konmuş olan kuşa saçımda bulundurduğum zehirli iğnemi hızlı bir şekilde fırlattım. Toka gibi görünüyordu ama gerçek vampirleri öldüren bir zehri vardı. Bunu sadece Harry biliyordu. Çünkü zehir bizim genlerimize değil, onlara göre hazırlanmıştı. Çünkü biz insan olduktan sonra vampir olmuştuk. Onlarsa doğuştan vampirlerdi. Genlerimiz farklıydı.

En zor anımda bunu kullanıyorum. Sürekli kullanmam imkânsızdı. Çünkü bu zehri sadece Harry’yle yaptığım uzun uğraşlardan sonra, çok az bir miktarda elde edebiliyordum. Zor ama etkili bir silahtı. En ilginç yanı ise bana iyileştirici etki yapmasıydı. Ve Harry’ye de.

Kuş hızlı bir şekilde yere düştü. Boynunu kopardım ve içerden bir bardak getirdim. İnsani özelliklerimden uzaklaşmamam gerekirdi. Sadece Harry’den kan alırken boynundan içiyordum. Bu da vahşilik sayılmazdı. Buna mecburdum.

Bu davranışım yüzünden Harry bana kızgın değildi. Nedenini anlayamamıştım. Normalde kızması gerekirdi. Ona soru sormuş olduğumu hissetti ve hemen cevap verdi.
“ Sen gelene kadar hiçbir şey içmedim. Bende çok susadım. Ama sensiz hiçbir şey yapmak içimden gelmedi Sofia! Sadece seni bekledim…” dedi.

Ben… Ben ne kadar da aptaldım. Demek ki bu yüzden kızmadı. Anlamalıydım. Beni bekleyeceğini bilmem gerekirdi. Böylece bir kez daha düşüncesizce davranmış oldum.

Ona mahcup bir bakış attım ve koşup içeriden bir bardak daha getirdim. Bir kuş daha avladım. Onun için içeceği kanı hazır hale getirdim. Kendimi annem gibi hissediyordum. Ölmeden önce oda bizim için yemek hazırlardı. Ama vampir olduğumdan beri bu tatların hepsini unutmuştum. Alabildiğim tek tat kanın tadıydı.

İnsanken içtiğim suyu yansıtıyordu bana. Hayat kaynağımızdı. Ben yavaş yavaş kanımı içerken Harry çoktan bitirmiş ve beni izlemeye koyulmuştu. Beni izlemesi hep hoşuma giden bir şeydi. Bunu bildiği için bu davranışını sürekli tekrarlıyordu.

Her bir yudumumda beni dikkatle izliyor, bardağı tutuşuma dikkat kesiliyor ve gözlerini benden bir saniye olsun ayırmıyordu. İçimden bir ses konuşacağını söylese de ona bakamıyordum. Bana baktığında hep utanıyordum. Vampir olduğum için, yüzüm kızarmıyordu. Bu konuda oldukça şanslıydım. Yüzüm daima bembeyazdı. Sesini duyunca bu düşüncelerimden hemen sıyrıldım.

“ Sofia! Gerçekten çok güzelsin. Bunu defalarca söylemiş olabilirim ama yeniden söylediğim her an sende hayat buluyorum. Çünkü ben…”

Yüzüm görülmeyecek kadar yerdeydi. Bir vampir olsam da çok utanıyordum. Cümlesinin sonu gelmemişti. Beklediğim şeyi duyamamıştım. Neden olduğunu anlamak için baktığımdaysa, o hızla kalkıp elindeki bardağı kayalıklara attı. Sinirlenmişti ama neden olduğunu anlayamadım.

Bardağımı yere koyup arkasından yetişmeye çalıştım. Çok hızlıydı. Yetişememiştim. Nereye gittiği konusunda hiçbir fikrim yoktu. Çaresizce onu beklemek zorundaydım. Hava iyice kararmıştı. Ama o dönmedi. Benim gibi sorumsuz değildi. Eninde sonunda dönerdi ama onun için çok endişeleniştim. Benim gibi üç gün gelmeyeceğini düşünmeye başlamıştım. Neredeyse ağlayacaktım.

Biraz daha bekledim ve kapıdan içeri girdiğini duydum. Bana bakmadan odasına çıkmıştı. Hemen yanına gittim ve ona,

“ Ne oldu?” diye sordum. Bana cevap vermedi. Yatağına uzandı. Ama cevap alana kadar orada bekleyecektim. Bunu biliyordu… Tekrar cesaretimi topladım,

“ Harry ne oldu? Neden kızdın? Bir şey söyle, lütfen!” dedim. Sesim titremişti. Bunu anladı ve birden doğruldu. Anlamlı bir şekilde göözlerime baktı. Giderek ezildiğimin farkındaydım. Konuşmaya başladı.

“ Sana seni sevdiğimi söyleyecektim. Ama başın yerdeydi. Bu durumdan memnun değilmiş gibiydin. Ben buna sinirlendim Sofia!” Bunu anlamalıydım. Mahcup olduğum her halimden belliydi. Fakat gerçek bu değildi. Kendimi topladım ve konuşmam gerektiğini anladım.

“ Ben bu durumdan çok memnunum. Ve mutluyum. Sadece utanıyorum. Gözlerine her bakışımda, bana ettiğin her iltifatta bende yeniden hayat buluyorum. Beni sevmen benim için bir mucize gibi. Ama başımı eğişim utancımdan çünkü bende… ‘Seni Seviyorum!’ ” dedim.

Yumuşamıştı. Eliyle çenemi kaldırıp bana baktı. Beni kendi içine hapsetmeye başladığını anlamıştım. Ağzından çıkacaklar beni sabırsızlandırıyordu ve sonunda şunları söyledi.

“ ‘SENİ SEVİYORUM!’ Sofia. Ve sonsuza dek sadece seni seveceğim.” dedi. Ve beni kendine çekerek öptü. Bu günü hiç unutmayacağımı biliyordum. Sonsuza dek… Ve kendimden de emindim, bende sonsuza dek onu sevecektim.