...Karanlık Yol... (Uzun bir aradan sonra 8.bölüüüüm!)

Karakter Tanıtımı
Nicole Dramble: Duygusal.Herşeyden çok çabuk etkileniyor.Sevgilisinin onu terk etmesiyle depresyona girdi.Ancak Cadı Margared'ın onu kaçırmasıyla hayatı tamamen değişiyor.

Randy Embrance: Fazla yakışıklı ve arkadaş canlısı.Yarı cadı yarı vampir.Nicole'u tanımasıyla hayatındaki çoğu alışkanlığını bırakıyor.Ona deli gibi aşık...

Cadı Margared: Eski sevgilisinden intikam almak için kötülüğü seçmiş bir cadı.Randy'nin annesi.Eski sevgilisinin canını yakmak ve onu pişman etmek için Nicole'ü kaçırıyor.Fazla havalı ve kendini beğenmiş.

Leonard Winch: Nicole'ü en yakın arkadaşıyla aldattı.Biraz saHerkese çok çabuk kanabiliyor.Nicole'ü terk ettiğine çok pişman...

Mabelle Brandon:Dolandırıcı.Leonard'ı kandırıyor.

Sue Laccon.: Randy'e aşık.Ama onun Nicole'ü sevdiğini biliyor ve bu nedenle Nicole'e düşman olarak Margared'a yardım ediyor.

Valerie Anderson:Randy'nin eski sevgilisi.Ama Randy ve Nicole'ü birlikte gördü ve Randy'i terketti.Şeytanın teki..İntikam için geri dönecek mi acaba?

Zach Mecuein::Randy'nin çok yakın bir arkadaşı...İyi bir çocuk..Nicole'ü seviyor...

Eric Brown:Randy'nin arkadaşı.Valerie'den hoşlanıyor...Olacak olaylarda kimin tarafını tutacağı merak konusu..
Ginger Brown::Eric'in kızkardeşi.Nicole'le çok yakın arkadaş olacaklar mı acaba...Bakalım hikayemize katkıları neler olacak..?


Bölüm 1-
“Bunu…Bunu bana nasıl yaptın Leonard?Nasıl yapabildin?Seni çok masumca sevmiştim…Çok safmışım çok!!!O kızda ne buldun?Ne vardı onda olup bende olmayan?Neden,neden?!Bir kaltak için beni terk etmene değdi mi?Değdi mi söylesene!İki gün sonra seni bir başkası için terk ederse sakın geri dönme.Ben burada olmayacağım o zaman.İşte o an her şey için çok geç olacak!Ben başkasının kollarında olacağım.Sen ise pişman pişman bakacaksın öylece.Keşke yapmasaydım deyip yalvaracaksın ama ben affetmeyeceğim.Arkamı dönüp gideceğim.Aynı bana yaptığın gibi…”Bunları söylerken ağlıyordum.Hava kasvetliydi.Bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu.Gök gürüldüyor,şimşekler çakıyordu.Yatağımın ayak ucuna oturdum.Başımı geriye doğru yasladım ve hıçkıra hıçkıra ağladım.Durmadan ağlıyordum…Ben ağladıkça yağmur da hızlanıyordu. Hıçkırıklarım arttıkça gök gürültüleri yükseliyordu…
“Hayır!Rahat bırakın beni!Olamaz!Uzak durun benden..Yaklaşmayın yanıma.!!”diye bağırıyordum.İki iri adam karşımda durmuşlardı ve beni yakalamaya çalışıyorlardı.Birden arkada bir şey varmış gibi adamların arkalarına baktım.Adamlar da hemen arkalarını döndüler ve ben de bu fırsattan yararlanarak koşabildiğim kadar koştum.Adamlar da hemen peşime takıldı.Sonunda koşamayacak duruma geldim.Geri geri gidiyordum.Birden ayağım bir taşa geldi ve taş aşağı yuvarlandı.Uçurumun kenarındaydım ve en ufak yanlışımda okyanusa düşebilirdim.
Bu sırada çok dostça bir ses duydum.Tanımadığım bir erkeğin sesiydi.”Bana güven Nicole.Bazen tehlikeli olduğunu düşündüklerimiz kurtarıcımız olabilir.Kendini okyanusun serinliğine bırak…O adamlar tekin değil…Bana güven.Annen Elizabeth için söylediklerimi dinle…”
Bunu söyleyen her kimse annemi tanıyordu.Annem öldüğünde ne kadar üzüldüğümü hatırladım.Onun için her şeyi yapardım.Birden kendimi aşağı bıraktım.Büyük bir çığlık attım.”Olamaaaaz!!Anne yardııım et!”
Kendi çığlığımla uyandım.Nefes nefeseydim.Çok kötü terlemiştim…”Hoh..Rüyaymış..” dedim ve derin bir nefes aldım.Baş ucumda suyumun olması ilk defa beni bu kadar mutlu etmişti.Çünkü korkudan elim ayağım titriyordu.Hemen yavaş yavaş suyumdan içtim.Şoku atlattıktan sonra kafamı yastığıma koyup uzun uzun odamın duvarlarını seyrettim.Kafam karışmıştı.
Birden gözüm yatağın yanında duran komidine takıldı.Üzerinde arkadaşlarımın,Leonard’ın ve Mabelle’nin resimleri duruyordu.Hemen ayağa kalktım.Eski dostum Mabelle’nin resmine bir yumruk attım.Cam elimi kesmişti.Acısına aldırmadan “Pis kaltak!” diye bağırdım.Aynı şekilde Leonard’ın resmine de vurdum. “Vicdansız pislik!”.Leonard’ın resminin çerçevesi diğer resimleri de düşürmüştü.”Sizler neredeydiniz benim zor günlerimde?Hani dostlarım,arkadaşlarımdınız?” dedim sinirli bir şekilde.En baştaki annemin resmi düşmemişti.”Yardım et anne.Bana yardım et lütfen!”dedim.Canım ne saçımı yapmak ne de her gün ki gibi süslenip püslenip gezmek istiyordu.Ağlayarak camdan dışarı baktım.Hava hala yağmurluydu.Yağmur daha da hızlanmıştı.Gökyüzü çok kızgın görünüyordu.
Etrafı incelemeye başladım.Küçük çocuklar elele tutuşmuş dönüyorlardı.Yağmur altında dans etmek en büyük zevkimizdi bizim de küçükken.Derin bir iç çektim.Eski günler gelmişti aklıma.Tek derdimizin yere düşürdüğümüz şekerler olduğu günler…Arkadaşlarımıza dil çıkarıp kaçtığımız sonra hemen sarılıp barıştığımız,mutlu olmamız için bir paket çikolatanın yeterli olduğu günler…’Şimdi o günlere dönmek için nelerimi vermezdim ki?’ diye düşündüm.’Neden acele eder ki insan büyümek için?’ diye geçirdim içimden…
İlerdeki marketin önünde birkaç aşık çift elele oturmuş bu romantik ortamın tadını çıkarıyorlardı.Mutlulardı…Öylece o aşıkları izledim.Birden o aşıkların arasındaki ilginç bir çift dikkatimi çekti.Oğlan saçlarını dikmişti,baştan ayağa simsiyah giyinmişti ve kolunda metalcilerin taktığı dikenli bilekliklerden vardı.Saçları sarıyla kahverengi arasında bir tondaydı.Kızın siyah dümdüz saçları vardı.Ağzında sakız olduğu belliydi.O da baştan ayağa siyah giyinmişti.Altında mini bir etek vardı.Eteğin altından yine siyah renkte tüller çıkıyordu.Kıza daha dikkatli baktım.”Olamaz!Bu..Bu Mabelle!Leonard onun için gothic mi olmuş yani?Ben o kadar yalvarmama rağmen rock bile dinletememiştim ona!Pislik!”diye bağırdım.Çok sinirlenmiştim.
Cama bakmayı bırakıp aynanın önüne doğru ayaklarımı sürükledim.Uzun sarı saçlarım omuz hizamın biraz altına kadar düpdüz geliyor oradan da tüm muhteşemliğiyle bukleler halinde belimin biraz daha altına kadar iniyordu.Buklelerin uçları ise biraz daha koyu bir renkteydi.Gözlerimin altı yaşadığım şokların etkisiyle mosmordu.İç içe geçmiş halkalarla doluydu.Gözlerim ağlamaktan kanlanmıştı.”Hiç biri umurumda değil!Hiçbiri!”dedim ve ayaklarım benim isteğim dışından tekrar cama doğru sürüklendiler.Bakkalın önüne baktım.Mabelle ve Leonard mutlulardı.Yürümeye başlamışlardı…Gözlerim evin tam karşısındaki inşaata takıldı.’Kaybedecek neyim var ki?Arkamdan üzülecek kimin var ki?Ailem mi?Annem ve babam yıllar önce ölmüştü.Kardeşim de yoktu…Arkadaşlarım desem…Beni lanet olasıca bir kız için terk etmişlerdi.Hepsi bana sırtını dönmüştü…Sevgilim?O beni çoktan terk etmişti bile…
Yaşamak beni sadece daha çok üzerdi…”Ne duruyorsun öyleyse Nicole?” diye düşündüm ve hemen aşağı inip çöp atarken giydiğim uyduruk ayakkabıları ayağıma geçirdim.Yağmuru,ayaklarımın ıslanmasını umursamıyordum.Hiçbir şey umurumda değildi ki.İnşaatın altında durup şöyle bir baktım.Yeteri kadar yüksekti.Derin bir iç çektim ve hızlı adımlarla inşaatın merdivenlerini çıkmaya başladım.En üst kata geldiğimde kalasların üzerine oturup bütün hayatımı gözden geçirdim.Yaşadıklarımı…Bu hain hayatın benden aldıklarını ve alabileceklerini bir bir aklıma getirdim.Yarım saatten fazla bu şekilde oturdum.Ağlıyordum…Baştan ayağa sırılsıklam olmuştum…
Ayağa kalktım..Yavaş yavaş adımlarla inşaatın kenarına yaklaştım…Aşağıya doğru baktım...Sevdiklerimi,beni sevdiklerini düşündüklerimin yüzleri geldi teker teker…Leonard’la Mabelle geldi en son.Sonra rüyamı düşündüm birden.Uçurumdan atlamam kurtuluşum oluyordu.”Burada da öyle olacak…Öleceğim ve her şey bitmiş olacak.Sonsuz mutluğa kavuşacağım…Anneme kavuşacağım…”dedim kendi kendime..Sonra gözlerimi kapattım ve kendimi boşluğa bıraktım.Yere düştüğümde her yanım acıyordu.Sonra bazı bölgelerimde hissizlik meydana geldi.”Sana geliyorum anne…”dedim ve gözlerimin kapandığını hissettim..

Çok güzel olmuş canım 2.Bölümü merak ediyorum

2.bölüm hazır. yorumlara göre yazıp yazmamaya karar vereceğim xD
bu arada teşekkür ederim (:

Ne demek önemli değil o güzelmiş o zaman 2.bölümü sabırsızlıkla bekliyorum

sabrını fazla zorlamayacağım en kısa zamanda yayınlarım (:

Teşekkür ederim o zaman en yakın zamanda yeni bölüm koyman dileğiyle

ahaha mutlu oldum xD

bu pörfekt yorumun için teşekkürler yani

çok güzel olmuş.süper.ellerine sağlık.ybybybybyb...

çok teşekkür ederim canım.

ee yb koy hadi.çok meraklandım. ybybybybybybbybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybbybybybybyybybybybybybbybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybbybybybybyybybybybybybbybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybbybybybybyybybybybybybbybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybbybybybybyybybybybybybbybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybbybybybybyybybybybybybbybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybbybybybybyybybybybybybbybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybbybybybybyybybybybybybbybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybbybybybybyybybybybybybbybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybybyybybybybybybybybybybybybybybbybybybyby

tamam tamam sizi kıracağıma dişimi kırarım xD

bizi kırma ama dişin de sağlam kalsın

ikisini birden yapabilmeyi denerim

Bölüm -2
“Size söylemedim mi ben?!Kız atlamadan yakalayın diye!Ne yaptığınızı sanıyorsunuz siz?Kız felç kalırsa neler olur haberiniz var mı?Dua edin kıza bir şey olmasın!Yoksa kemiklerinizi çöp toplama makineleri ile preslerim!”
“Üzgünüm kraliçem..Arkasında duruyorduk fakat birden bıraktı kendini..Hiçbir şey anlayamadık…”
Bir kadın ve iki erkek sesiydi…Kadının sesi çok kızgın olduğunu belli ediyordu.Yavaşça gözlerimi açtım.Rahat göremiyordum.
“Anne..Anne!Sen misin?”
“Kes sesini küçük ahmak!Zaten başımızı belaya soktun!Anneymiş.Ne annesi ya?Sue sen ilgilen şu fareyle!”
Kolumu kaldırmaya çalıştım…Biraz zorlandım ama başardım. …Gözlerimi kırpıştırdım.Şimdi daha net görüyordum.
“Ben…Felç mi kaldım?Neden ölmedim ki sanki?Neden?!”dedim.Bu sırada etrafı inceliyordum.Tam bu anda koyu mor renkteki kapı açıldı.İçeriye uzun boylu bir oğlan girdi.Açık kestane renkli saçları düzdü.Kahkülü vardı ve bu kahkül sağ gözüne teğet geçecek şekilde kulağına doğru gidiyordu.Boyu 1,85 civarındaydı.Simsiyah giyinmişti.Yarım kollu t-shirtü bol olmasına rağmen kaslı olduğu ortadaydı.Gece mavisi renkli gözleriyle insanın içini ısıtıyordu…
Bana doğru yaklaştı.”Nicole..Sen iyi misin?”dedi ve yavaşça elime dokundu.Hiçbir şey söyleyemedim…Tekrar bayılmış olmalıydım.Kendimi büyük bir boşlukta hissediyordum.Hani kabusta olursunuz..Bunun farkındasınızdır ama bir türlü uyanamazsınız.Bağırırsınız da sesiniz çıkmaz ya hani.İşte öyle bir şeydi…Ama bu sefer çok daha kısa sürmüştü.Ayıldığımda o oğlan yine başımdaydı ve..Doktor gibi duran fakat biraz daha farklı bir adam vardı.Sırtı bana dönüktü.Sue olduğunu düşündüğüm kız onun istediklerini getiriyordu..Doktor:
“Sue ordan bir tutam Muğon otu verir misin?”
“Buyurun Doktor Meccuen.”dedi ve elinde tuttuğu koyu gri renkteki otları doktora verdi.Doktor bir süre Sue’nun son verdiği otla diğer karışımları ezdi.Çok değişik renkte sıvılar vardı.Beş dakika sonra karışım mor bir renk almıştı.Doktor:
“İşte hazır!Bunu içtikten sonra ayağa kalkacaksın küçük hanım!”diyerek yanıma geldi.Çok yakışıklığı olduğunu düşündüğüm o çocuk beni belimden destekleyerek kaldırdı.Ama öyle tutmak zorundaydı çünkü duramıyordum.Arkama oturdu ve ona yaslanmamı sağladı.Ağırlığa rağmen hiç rahatsız olmamış gibi duruyordu.Doktor bana o karışımı uzattı.Tereddüt ettim.”Hadi ama Nicole.Bir şey olmayacak korkma.Bana güven…”dedi hayran kaldığım kadife ses tonuyla.Sesi insana güven veriyordu…Elimi uzattım ve doktordan karışımı aldım.Tereddütle ağzıma götürdüm.Bir yudum aldım.Karışım tatlı ama aynı zamanda ekşi gibiydi.Çok hoş tadıyordu.Farkında olmadan gözlerimi kapattım.”Mmmm…”gibi bir ses çıkardığıma yemin edebilirdim.Yine o tatlı çocuk muhteşem güzelliğiyle bir kahkaha attı.Çünkü şişeyi kafama dikmiştim…Doktor mutlu görünüyordu.Hızla odadan çıktı.Çocuk:
“Ha şöyle!Korkulacak bir şey yokmuş gördün mü?Bu arada ben Randy…”
“Memnun oldum Randy.”dedim.Elimi uzattım-sadece belimden aşağısı felç olmuştu.Bu konuda kendimi şanslı hissediyordum.-Nazikçe elimi tuttu ve zarif bir beyefendi gibi öptü.Komik gelmişti.Munzurca kıkırdadım.O da gülüyordu.
“Hadi şimdi uyumalısın.Uyandığında yürüyebileceksin ama hemen kalkmaman gerekli.”
“Pof..Sonra uyusam nasıl olur?”
“Bak bak bak…İtiraz istemiyorum.Ben çıkıyorum.”dedi ve alnımdan öpüp odadan çıktı.
Uyulamalıydım…Çünkü iyileşmek istiyordum…Ayrıca kendimi çok da yorgun hissediyordum.Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım ve uyuma çalışmalarına başladım…
“Hey durun!Beni burada bırakıp gitmeyin!Durun ya!Onlar…Onlar tehlikeli!Burada kalmak istemiyorum…N’olur yardım edin…Ben..Ben yürüyemem ki!Hayır hayır bana doğru yaklaşıyor!Olamaz!Uzak dur benden!HAYIIRR!”
Biri beni dürtüklüyordu.”Hey Nicole!Uyan sadece bir rüyaydı…Sakin ol tatlım.Sakin…”
Gözlerimi hafifçe araladım.Ağlamıştım ve çok korkmuştum.
“Şey..Ben bir bardak su alabilir miyim?Ben…”dedim ve tıkandım.Konuşamıyordum.Randy Sue’nun elinden suyu hızla kaptı ve bana doğru uzattı.Kafamı dikeltmeme yardım etmişti.Bu sırada Sue uzakta durmuş,gözlerini kısmıştı.Çok öfkeli görünüyor ve bana bakıyordu.Ben biraz sakinleştikten sonra doktor içeri girdi…
“Uyandın mı küçük hanım?Şimdi bir bakalım bacakların ne durumda…”
“Benim bir fikrim yok.Hey o elinizdeki de ne öyle?” dedim şaşkın şaşkın.Çünkü Doktor Meccuen’in elinde büyük ve içi yeşil renkli bir sıvıyla dolu iğne benzeri bir şey vardı.
“Hey sakin ol!Gerçekten yürümek istiyor musun?” dedi doktor nazik bir ses tonuyla…
“Elbette!”dedim ama hala şaşkındım…
“O zaman işi bana bırak tatlım.Randy sen küçük hanımın yanında dur ki senden cesaret bulsun.”dedi ve göz kırptı.
“Hah?Canım çok acıyacak mı?” dedim moron gibi.
“Hey saçmalama!Unuttun mu şuan bacaklarını hissetmiyorsun.”dedi Randy ve baş ucuma gelip elimi tuttu.Elimi bacağıma doğru uzattım ve bacağımı hızlıca sıktım.Gerçekten hissetmiyordum.Randy’e korku dolu gözlerle baktım.Bana biraz daha yaklaştı.Doktor üzerimdeki örtüyü çekince korktum ve Randy’e sarıldım.Randy’de beni daha sıkı sardı ve bir eliyle saçlarımı okşayıp beni rahatlatmaya çalıştı.Kendimi ona daha çok bastırdım ve mis gibi rahatlatıcı kokusunu içime çektim.Doktorun iğne biçimindeki şeye vurduğunu görünce o tarafı görmemi engelleyecek bir pozisyon aldım.
“Bak oldu bitti küçük hanım!Olay çıkardığına değdi mi hiç?”
“Şey..Kolaymış.”dedim ve gülümsedim.
“Herneyse..Ben beş dakikaya geliyorum.Sen ayağını oynatmaya çalış…”
“Kıpırdatabiliyor musun tatlım?”dedi Randy o kadife sesiyle.Bir dakika!Tatlım..?Salak gibi suratına baktım.Derin bir iç çektim.
“Sanki biraz kıpırdıyor.”dedim ama emin bile değildim.Aklım Randy’nin gece mavisi renkl, gözlerindeydi.Kafamı kaldırdığımda gözlerini bana dikmiş olduğunu fark ettim.Elimde olmadan gözlerinin içine bakmaya başladım.Çok hoş duruyor,insanı içine çekiyordu.Kapının yanında duran koltuğumsu sandalyeyi yatağın yanına çekip oturdu.Dirseklerini yatağa dayadı ve ellerimi tuttu.Birbirimizin gözlerinin içine bakıyorduk.Tam böyle dalmıştık ki doktor içeri girdi.Doktor kapıyı açtı ama Randy istifini hiç bozmadı.Ben gerçekten utanmıştım.Hafifçe boğazımı temizler gibi yaptım ve ellerimi çektim.
“Şimdi Randy küçük hanımı sıkıca tut.Onu yürütmye çalışacağız.”dedi doktor.Randy bana yardım etti ve yavaş yavaş adımlar atarak içi gayet
güzel döşenmiş bir odaya girdik.Buraya gelene kadar kaç kere aksadığımı sayamadım bile.Odada gayet kabarık ve rahat görünen bir yatak vardı.Randy o yatağa uzanmama yardım etti ve yatağın ayak ucuna armut koltuklardan çekip yüzümü görebileceği bir pozisyon aldı.Değişik kitapların bulunduğu kitaptan iki kitap çekti ve birini bana fırlattı.
“Hey!Bu acıttı!” diye bağırdım ve elime geçirdiğim büyük yastığı Randy’nin kafasına fırlattım.Randy gülmenin ve yastığın etkisiyle armut koltuktan geriye doğru düştü.Gülüşmeye başladık.
“Haydi biraz okuyalım.Sonra da bir şeyler yaparız işte..”
“Senin arkadaşların falan yok mu?”diye sordum gerizekalı gibi.’Sanane Nicole!’ diye kendime kızdım.
“Var.Arada sırada gelirler.İstersen çağırabilirim.”dedi arkadaş canlısı bir tonla.
“Sen nasıl istiyorsan öyle yap.Düzenini bozmak istemiyorum.”dedim mahcup mahcup..
Yavaşça yerinden kalktı ve çok değişik görünen ve telefona benzeyen şeyi eline aldı.Galiba arkadaşlarına mesaj atıyordu.

Çok güzel olmuş ellerine sağlık

İrem ilginç bir cevap oldu

çok teşekkür ediyorum
irem bu ilginç cevaplarına hastayım

ne demek yavrusunun bi denesi

İrem in cevapları ilginçtir bu arada yeni bölüm

yeni bölümün gelmesinin ne kadar süreceği hakkın bir fikrim yok. ama arayı uzatmamaya çalışacağım.

Tamam o zaman