Anasayfa
Sana Gözlerimi Bırakıyorum
Her şey birkaç saniye içinde oldu. Saat on ikide o vardı ve evlenecektik, birkaç saniye sonraysa o yoktu ve onu bir daha göremeyecektim.
Her şey birkaç saniye içinde oldu. Saat on ikide o vardı ve evlenecektik, birkaç saniye sonraysa o yoktu ve onu bir daha göremeyecektim.
Gözlerim dolaptaki gelinliğe takılıyor. Senin son hediyene… Bir zamanlar doğum gününü saydığım gibi şimdi bizden ayrılalı ne kadar oldu diye sayıyorum. Bu defa masanın üzerindeki saate takılıyor gözlerim. Sana aldığım ama veremediğim hediyeye. Pencereye yaklaşıyorum. Evimizi sen almıştın. Deniz manzaralı. Ama bu manzaranın bir önemi vardı bizim için. Bu pencere, yatak odamızın penceresi en sevdiğimiz buluşma yeri olan kıyıya bakıyordu. Oraya gittiğimizde oturduğumuz bank da biraz eskimişti ama hala ordaydı. İlk orda tutmuştun elimi… İlk orda öpüşmüştük… Orası çok değerliydi bizim için. Bunları düşününce gözlerim doluyor. Hani bir anıyı düşünürken diğerine atlarsın ya aynı öyle geçiyor bir saat. Senle geçen bir andan başka bir ana atlıyorum. İlk önce ilk tanıştığımız günü hatırlıyorum…
Üniversiteye gidiyordum. Son yılımdı. Dersten çıkınca arkadaşlarla dolaşmaya çıktık. En sevdiğim cafede gördüm seni. Bir Tutam Aşk… Bir masada oturmuş kitap okuyordun. Dinlenmek için geldiğini anlamıştım. Sürekli sana bakıyordum. İlk defa kitaplardan nefret etmiştim. İçimden “Şu kahrol asıca kitaptan başını kaldırsa da gözlerine bir bakabilsem.” diyordum. Ama sen inat etmiştin sanki. Arkadaşlar kalktılar. Ben bir yarım saat daha orda öylece oturup senin gözlerine bakabilmek için bekledim. Ve sen başını kaldırıp doğruca bana baktın. Bunu bir mucize gibi görmüştüm. Ağzım kulaklarımdaydı. Gülümsedi ve yanıma geldin. Ben neredeyse heyecandan bayılacaktım. Bana:
“Bir buçuk saattir bana mı bakıyordunuz acaba?” dedin. O an kıpkırmızı kesilmiştim. Cevap veremedim. Sen gülümseyerek elini uzattın.
“Tanışmak istersen ben Utku.” dedin. O kadar mutlu olmuştum ki… Sıcacık elini tutup:
“Tabii ki,” dedim, “Ben de Hazal.” O gün saatlerce orada oturup konuştuğumuzu hatırlıyorum. Birbirimizi tanımaya çalışıyorduk. O gün içinde senin hakkında neredeyse her şeyi öğrenmiştim.
O günden sonra sık sık birlikte olmaya başlamıştık. Sürekli dolaşıyorduk, konuşuyorduk… Ama en çok o deniz kıyısına gidiyorduk. Bir anda aklıma oradaki en güzel anımız geliyor…
Serin bir akşamüstüydü. Yine aynı bankta oturmuş denizi seyrediyorduk. Üşümüştüm. Sen beni sımsıkı sarmıştın. Ayağa kalktın. Bana bakıp gülümsedin. Ellerimi sıcacık avuçlarının içine alıp:
“Seni hiç ama hiç bırakmayacağım. Seni çok ama çok seviyorum. Sensiz uyanmak bana çok ama çok zor geliyor. Her sabah benimle uyanıp beni çok ama çok mutlu eder misin? Benimle evlenir misin?” diye sordun. Hayatımın en mutlu anıydı. Boynuna sarılıp:
“Evet, evet, evet.” demiştim.
Bu anıyı düşününce gözyaşlarımı tutamıyorum. Her şey o kadar güzeldi ki… Sen beni hiç bırakmayacaktın. Evlenecektik.
Ertesi gün sabahın köründe kapıma dayanmıştın. Kapıyı açtığımda elinde kocaman bir paket gördüm. Beni öptün ve paketi bana verdin. Açtığımda:
“İnan bana bu sana çok yakışacak. Melek gibi olacaksın.” demiştin. Sana sarılıp teşekkür ettim.
Anılarım beni hatırla diye kavga ederken o günü hatırlıyorum. Hayatımın en güzel günü olması gerekirken en kötü günü olan o günü…
Bembeyaz gelinliğimin içinde senin de söylediğin gibi meleklere benzemiştim. Saçlarım bukleler halinde omuzlarıma dökülüyordu. Kolsuz, boncuklarla bezeli, tam benim için yapılmış bir gelinlikti benimki… Sen de zaten gördüğün anda bu benim aşkımın olmalı dedim diye aldım dememiş miydin? Her şey hazırdı; konuklar gelmişti, masalar, yiyecekler, pasta ve ben… Sonra tüm hayatımı mahveden o acı fren sesi… Seni benden alıp götüren o hayatımın en kötü anı… Ve geri kalan yaşamım boyunca kulağımda yankılanan o iğrenç fren sesi… Önce pencereden bakmıştım ne oldu diye… Sonra seni gördüm. Sevgilimi, dostumu, aşkımı, her şeyimi… Kanlar içinde yerde yatıyordun. Sadece bana gül almak için gitmiştin. Minicik bir gül… Sadece birkaç dakika ayrılmıştık birbirimizden. Sadece birkaç dakika sonra evlenecektik. Ama o fren sesi sadece birkaç saniye içinde aldı seni benden… Sadece birkaç saniye içinde yıkıldı hayallerim… Sadece birkaç saniye içinde yaşamamın anlamı kayboldu…
Hemen merdivenleri hızlıca inip yanına geldim. Kalabalığı yarıp kanlı bedeninin üstüne eğildim. Son kez tuttum elini… Son kez öptüm dudaklarından… Son kez seni seviyorum dedim. Sense son kez bana baktın ve son nefesini salıvermeden önce tüm gücünle “Seni seviyorum” dedin. Kalbim parçalandı o an… Avuçlarımın içindeki elin yavaşça gevşeyerek düştü. Çığlık atmak, hayır diye bağırmak istedim ama sesim çıkmadı. Gözyaşlarım akarken gelinliğim kana bulanmıştı. Meleğin ağlıyordu şimdi. Ambulans gelip seni benden ayırıp götürmüştü. O gün gelinliğimi hiç çıkarmadım. Yanıma bir sürü kişi geldi gitti. Birçoğu yapmacık hüzünleriyle başsağlığı dilediler. O gece aynaya baktım. Melek gibiydim ya o gün. Artık bir melek değildim. Kana boyanmış gelinliğimle, bozulan saçlarımla, makyajın zerresi kalmamış yüzümle bir melek değildim artık. Sen gitmiştin ne de olsa. Melek olsam ne olur, olmasam ne olur?
O günün üzerinden iki yıl geçti. Ve seni her düşündüğümde kulaklarımda üç şey yankılanıyor. Önce o kıyıda bana “Seni hiç bırakmayacağım.” demen, sonra o iğrenç fren sesi ve en son, son nefesinde “Seni seviyorum.” deyişin…
Yarın senin en yakın arkadaşınla evleneceğim. O bana senin gözlerinle bakıyor. Ben o gözlerde hiç unutmayacağım aşkımı görüyorum. Onu sevmiyorum ama o beni en az senin kadar seviyor.
Birazdan beni almaya gelecek. Mutlu görünmem lazım öyle değil mi? Yeni bir gelinlik yaptırdık. İşte kapı çalıyor. Geldi. Vakit gelmiş. Yüzüme sahte mutluluk gülümsememi yerleştiriyorum. Hazırım artık. Bahçeye girdiğimizde alkışlamaya başlıyorlar. Birkaç dakika sonra nikah memuru o soruyu soruyor. Umut un gözlerine bakıyorum. Bir ömür boyu o gözlerde aşkımı görebileceğim için “Evet.” Diyorum. Düğünün geri kalanı beni pek ilgilendirmiyor. Dans ediyoruz filan. Bense yüzüme yapıştırdığım mutlu gülümsemeyle içim kan ağlayarak düğünün bitmesini bekliyorum.
Benim evimde yaşayacağız. Eve geliyoruz. şöyle bir göz gezdiriyor eve. Ben nerede yatacağım diye soruyor. Kafam allak bullak oldu. Ne demek istiyor? Gülümseyerek bana yaklaşıyor ve elime bir kağıt sıkıştırıyor. Bunu oku diyor. O önceden öleceğini biliyordu ama bu şekilde olacağını bilmiyordu. Aklım iyice karışıyor. Nasıl yani? Odama geçiyorum. O diğer odada yatacak. Gelinliğimi çıkarmadan okumaya başlıyorum:
“Dostum,
Bu mektubu okuduğuna göre ölmüş olmalıyım. Nerden biliyorum diye sorarsan ben yaklaşık altı aydır hastayım ve öleceğimi biliyorum bunu kimseye söylemedim. Söyleyemedim üzülmelerini istemiyorum. Böyle bir şey nasıl söylenir bilmiyorum açıkçası bildiğim tek şey söylemenin çok zor olduğu… Hazal’a bir defasında söylemeye çalıştım ama olmadı. Öğrenince ne kadar üzüleceği aklıma geldi. Yapamadım…
Size haber vermeden ölmemin sizi özellikle Hazal ı çok üzdüğümü tahmin edebiliyorum. Ama yapabileceğim bir şey yok. Biliyor musun belki böylesi daha iyi en azından Hazal bilseydi daha fazla üzülürdü benim için ve ben bunu istemezdim. Bu yüzden sana bu mektubu yazdım. Sen bunu herkese bir dille anlatırsın. Ayrıca senin Hazal ı sizi tanıştırdığım günden beri ne kadar çok sevdiğini ve yanlış anlamayayım diye bunu bana söylemediğini biliyorum. Ama artık bir ölüyüm.
Senden bir şey isteyeceğim Umut. Hazal a hep benim gözlerimle bak. Ve ben öldükten sonra ona evlenme teklif et. Ona benim gözlerimle bakarak. Kabul edeceğinden eminim. Hazal ı artık çok iyi tanıyorum. Böyle bir şeyi neden istediğimi sorarsan Hazal ı güvenebileceğim birine emanet etmek istiyorum. Bu hayatta en çok güvendiğim kişi de sensin. Ona iyi bak olur mu?
Unutma kardeşim:
Sana gözlerimi bırakıyorum. Ona benim gözlerimle bak diye…
Utku”
Salıverdiğim minik bir gözyaşı usulca kağıdın üstüne düşerken senin beni ne kadar çok sevdiğini ve hep yanımda olacağını bir kez daha anlıyorum.
Böyle bir hikayeyi neden yazdım bilmiyorum... Başka yerlerde görmüş olabilirsiniz
Tamamen bana aittir 
En son İndefiniteness tarafından Cuma Şub. 05, 2010 6:25 pm tarihinde değiştirildi, toplamda 1 kere değiştirildi
