Hikaye yazmaca (Ama lütfen mantıklı olsun )

Bu cümle cümle hikaye yazmanın daha uzun versiyonu.Yani paragraf paragraf da yazabilirsiniz.Herkes önceki kşinin devamını getirecek...Lütfen mantıklı olsun ama
Başlıyorum :

Çoğu zaman yaptığım gibi camdan dışarıyı izliyordum.Yağmur yağıyordu bu yüzden de dışarıda neredeyse kimse yoktu.Neredeyse...Dışarıdaki tek kişi olan siyah paltolu adamın arkası dönüktü.Yağmurun ortasında şemsiyesiz dikliyordu.Sonra 7. kattan onu izlediğimi biliyormuş gibi arkasını döndü ve bana doğru gülümsedi.Yüzünde büyük bir yara vardı...

Tamam ben devam ediyorum o zaman :

Yüzünde yara olmasa oldukça yakışıklı olabilirdi aslında.Hatta yarayla bile öyleydi.Gülümsemesine rağmen yarası yüzünden acı çektiğini fark ettim.Çok kötü durumdaydı.Bunu bana yaptıran neydi bilmiyorum ama aşağıya indim.Alt kat komşumuz tıp öğrencisiydi.Ona götürdüm ve yüzüne dikiş attı.Ama o arada baygınlık geçirmişti.Gözlerini açtığında bana baktı ve :
"Yoksa cennette miyim?" diye sordu.Açıkçası kızarmıştım ama cevap verdim.
"Sayılır.Malibu birkaç kilometre uzakta."dedim gülümseyerek.
O da gülümsedi
"Ben James" dedi elini uzatıp.
"Leah" dedim."Yüzünü o hale getirmeyi nasıl başardın?"
"Zor olmadı." dedi. "Ama inan bana bilmek istemezsin."

Bende yardımcı olıyım ama pek iyi bir yazar değilim

Açıkçası bu beni düşündürmüştü.Sol şakağından çenesine doğru uzanan dikiş izini eliyle yokladı.Sonra tekrar benim şüpheli ve utangaç yüz ifademe bakıp gülümsedi.

"Belki de gerçekten cennetteyim.Çünkü bu aralar bir iyiliği ancak orda görebilirim."yüzünden bir gölge geçti ve gözlerini cama dikerek devam etti."Hoş, cennete gidebileceğimi de pek sanmıyorum ama."

Gözlerimi kısıp ona baktım.Söylediklerini anlamaya çalışıyordum ama düşünmek kafamı daha çok karıştırmaktan başka birşeye yaramamıştı.Ben allak bullak bir şekilde ona bakarken derin bir iç çekip kollarının desteğiyle yerinden doğruldu.

Kusura bakmayın elimden ancak bu geliyor

Daha fazla dayanamadım ve ''bana hikayeni anlatıcakmısın yoksa burda oturup çatlamamı izlemeyi mi yeğlersin '' diye sordum.

Yüzünde çok şirin bir tebessüm belrdi.. baska bi olay örgüsünde olsaydık o tebessüm için ölebilirdim.

Bunları düşünürken biryandan onu izliyordum düşündü düşündü ve derin bi nefes aldı , sonra birden agzımdan ''hey neden sana soguk bi su getirmiyorum yaralı bi adamı misafir ettigimi unuttum çok üzügünüm bu olay her zaman basıma gelmiyor'' cümlesi cıkıverdi kulaklarımla duymasaydım bi cırpıda bunları diyecegimi düşnmezdim..O kadr merak içindeyken neden bunu yaptgımı bile bilmiyordum...

Banan garip bir ifadeyle baktıktan sonra başını salladı.Bende büyük bir hızla Miley'nin-yani alt kat komşumun- mutfağına dalıp bardak aranmaya başladım.

"Sol üst çekmece."dedi berrak sesiyle.

"Pekala."diyip oldukça sade bir görünümü olan bardağa su doldurmaya koyuldum.

"Ben çıkıyorum.Evin anahtarları kapı önündeki saksının içinde.Çıkarken kitlersin akşam ben senden alırım."dedi ve mutfak kapısından uzaklaştı.Az sonra kapının kapanma sesi geldi.Suyu doldurup odaya götürmek için harekete geçtiğimde evde yalnız kaldığımız kafama dank etti.Kalbimin atışlarına hakim olamadan elimde suyla odaya girdim.Büyük bir susuzlukla içtiğini görünce "keşke daha önce teklif etseydin" diye düşündüm.Suyu bitirp bardağı yandaki sehpanın üstüne koydu ve delici mavi gözlerini bana çevirdi.Bense ilk defa onun dış görünüşüne dikkat ediyordum.Uzun boy, kum rengi saçlar ve mavi gözler.Nefes kesici.Başımı iki yana sallayıp düşünceleri kafamdan atmaya çalıştım ve tam karşısındaki tekli koltuğa oturdum.

"Evet?Seni dinliyorum."

"Bak" dedi."Ne kadar az bilirsen o kadar iyi...O yüzden sorma."
"Hadi ya.Ne oldu hükümet mi peşinde ? "
Güldü.Ama rol mü yapıyordu emin değildim.Belki de hükümet çok çekici olduğu için peşine düşmüştü . İçimden güldüm.
"İyi...her neyse." dedim.
"Arkadaşın nerede? " diye sordu.
"Gitti."
Bunu söylerken istem dışı yaramaz bir çocuk gibi sırıttım.
"Benim seni izlediğimi nereden biliyordun ?" diye sordum.
"Sadece gördüm."
Telefonum çaldı.Arayan Miley'di.Cevapladım.
"Efendim Miley ? "
"Kendi evine gidebilir misin ? "
"Neden ?"
"Sonra anlatırım."
Bugünlerde neden kimse bana bir şey anlatmıyordu ?
"Tamam.Görüşürüz." dedim ve telefonu kapattım.
James'e döndüm.
"Sanırım seni kendi evimde ağırlamam gerekecek."
"Eh...napalım artık..."

ewimin kapısını açtığımda nedenini bilmediğim bir ürperti hissettim.
James arkamdan geliyordu. kapıyı sessizce kappatttım.
arkamı döndüğümde James koltuklardan birine oturmuştu bile.
bhen de karşısına oturdum.
yalnızca önümde birleştirdiğim elime bakıyordum.
Fakat James sakince bana bakıyordu.
ßakışlarımız karşılaşınca tekrar bir ürperti hissettim.
Daha fazla dayanabileceğimi sanmıyordum.
"Anlatmicak mısın" diye sordum.
"Neyi" diye sordu sakince.
"Neyden bahsettiğimi biliyorsun. Yüzün nasıl bu hala geldi? " diye sordum.
Yüzü bir an için gerginleşti we gözleride derinleşmişti.
Sanki bir anıyı hatırlıyor gibiydi.
"Peki anlatacağım ama "


berbat yasdığımı sölemişmiydimm
hade dewam edin

Kim berbat yazıyor acaba

"Ama?"diye tekrarladım.

"Kendi iyiliğin için bunları unut."dedi ve gözlerini camdaki silüetime dikti."Herşey geçen kış başladı.Ben babasız büyümüştüm.Ben ve iki kardeşime daha annem baktı.O da kanserden öldükten sonra kardeşlerim aptalca işlere bulaştı ve hapsi boyladılar.Geçinmek için yapabileceğim pek birşey yoktu.Öğrenim görmemiş birine kim iş verir ki?Sonra bir gün garip bir teklif aldım.İyi para teklif ettiler ve istemdışı beyaz işine girdim.Bundan iki ay önce malları Londra'ya taşırken mola verdiğim benzin istasyonu polisler tarafından basıldı.Bende hızla hepsini tuvalete boşaltıp sifonu çektim.Kim bilir kaç milyonluk zarara uğratmıştım onları.Parayı ödeyemeyeceğim için Wyoming'e kaçıp saklandım.Bundan üç gün öncede buraya geldim.Ama ne yazık ki şansım yaver gitmedi ve dün akşam adamlar beni tenha bir sokakta yakaladı.Biraz hırpaladıktan sonra-eliyle yüzündeki yarayı gösterdi-hatırlatma amaçlı bir işaret bırakıp gittiler."
Ah, Tanrı aşkına!Az önce duyduklarımdan sonra ne diyeceğimi bilemiyordum.Şaşkın bir şekilde onu izledim.Yavaşça doğrulduğunu görünce başımı sallayıp kalktım.

"Ne yapıyorsun?"

"Gitmeliyim.Beni bulucaklar.Seninde başını belaya sokamam."dedi ve ben daha bir şey diyemeden kapıya gitti.Tam kapıyı açıcakken ileri atıldım.

Hikayeyi rezil ettiğim için özür dilerim ama pek iyi bir yazar değilidir

şmdi hikaye yasmıyorum sorunun cewabını söliyim
km berbat yazıyo acaba demşn
cewap: her zman için bhenn
hade dewam ettirin

Tam kapıyı açacakken ileri atıldım
"Hayır gitme." dedim yalvarırcasına
"Neden ?" diye sordu.
Haklıydı.Neden? Neden kalmasını istiyordum ?
"Çünkü...Çünkü...Sen...Yaralısın.Dinlenmen gerekiyor."
"Gelecekler.Seni bulacaklar.Gitmeliyim."
"Gitmen gerekmiyor seni hemen bulamazlar.Benimle kal."
Öne doğru eğildi ve beni öptü.

Melodi hiç de berbat etmiyorsun bence
ayçadan uyarı yediğime inanamıyorum yaa

Öpücüğü beni başka alemlere götürdü.O ve ben başka bir zamanda başka bir yerde karşılaşmıştık.Herşey mükemmeldi ve...Bu hayal benden ayrılmasıyla sona erdi.Tanrım!Devamını istiyordum.Tadı bağımlılık yapıyordu.Etkilendiğimi belli etmemeliydim.Yutkundum.
"Gerçekten kalmamı istiyor musun?"
"Evet."Gözleri hüzünlü bakıyordu.başımı belaya sokacağından çok emin gibiydi.Ama gitmekte istemiyordu.Peki ben ne istiyordum?

Kalmasın istiyordum ama bir yabancı için hayatımı tehlikeye atmaya değer miydi? Biraz düşündüm. Bana hayat hikayesini anlattıktan sonra ona yabancı diyemezdim. Ya da beni öptükten sonra...
"Evet James...Evet , kalmanı istiyorum." dedim.Sesim boğuk çıkmıştı.
Bana şefkat , endişe ve kararsızlığın karışımı olan bir bakışla baktı.
"Seni tehlikeye atamam.Buna hakkım yok.Eğer benim yüzümden sana bir şey olursa kendimi asla affetmem." dedi
"Bunu o zaman düşünürüz." dedim ve upuzun boyuna yetişmek için parmak ucuna kalktım. Masmavi gözlerinin içine baktım.
"Tamam , kalacağım." diye fısıldadı.Oturma odasına geri döndük.
"Eee...peki senin hikayen ne?" diye sordu.
"Benim hikayem mi ? İnan bana benim bir hikayem yok."
"Mutlaka olmalı.Herkesin bir hikayesi vardır."
"Benim yok."
"O zaman kendini tanıt diyeyim kısaca."
"Evet. Ben Leah Haynesworth -ki bu bilginin %50'sini biliyordun - .Üniversitede psikoloji okuyorum.Aslında hep konservatuvara gitmek istemiştim ama ailem bu hayalimin hep saçma olduğu bana hep söylerdi.Ben de bunu anlamıştım ve psikolog olmaya karar verdim.Babam oldukça sert bir adamdır.Annem ise onun yanında çok sessizdir.Bir de bir ablam var.Adı Lily.Kocası Jared ile Manhattan'da oturuyorlar.Babamdan gizli evlendiler.Babam ise öğrenince çok ciddi bir kalp krizi geçirdi.Hepimiz onu rahat ettirmeye çalışıyoruz.Aslında artık onları pek sık ziyaret etmiyorum.Sanırım bu kadar.Dediğim gibi...Pek ilgi çekici bir şey yok."
James kocaman gülümsedi.
"Konsevatuvardan mezun olunca ne yapmayı planlıyordun?"
Kıpkırmızı oldum "Ben...şey...ben şarkıcı olmak istiyordum.Ama sadece bir küçüklük hayali.Sonra saçma olduğunu fark ettim tabi."
"Bence hayalinin peşinden gitmeliydin."
"Boş versene." dedim onu geçiştirerek.