İmmortal(Ölümsüz):Final bölümü sayfa 106'da!!Okuyan herkese teşekkürler!!!!

"Ama...nasıl?Yani bu imkansız.Siz kardeş olamazsınız.Sen beyaz tenlisin o siyahi.Sen ela gözlüsün o kahverengi.Yani bu çok saçma."Onların kardeş olmadığına inanmak için bahaneler sayıyordum ama Max'in yüzü bunun gerçek olduğunu ispatlayacak kadar ciddi ve üzgündü.
"Bu kadar farklı olmamızın bir sebebi var.Sana hikayeyi anlatayım.Bir gün ben daha küçükken babamla annem kavga etmiş.Babam sinirlenip evi terk etmiş ve ilk girdiği barda sarhoş olmuş.Bir kadın görmüş orada.Kadın siyahiymiş ama babam bunu umursamamış.Babamın dikkatini çeken şey bu kadının da kendisi kadar üzgün ve sarhoş olmasıymış.Yakınlaşmışlar.Sonra olanlar olmuş.Babam tüm bu yaaşananlardan pişman olup sabah kadını odada bırakıp eve gelmiş ve annemden özür dilemiş.Bir daha da o kadına gitmemiş.Ama aylar sonra kapı çalınmış.Kapıyı annem açmış.Babamda evdeymiş.Kadın babamı görmek istediğini söylemiş.O ve babam dışarı çıkmışlar.Yalnız konuşmuşlar.Annem de onları dinliyormuş.Tabiki onların bundan haberi yok.Kadın hamile olduğunu gidecek bir yeri olmadığını söylemiş.Tabiki annem bunu duyduğunda işler karışmış ama babamı kaybetmek istemediği için boynunu bükmüş.Babam o kadına bir ev satın almış.Onlara bakmış.O çocuğu da sevmiş ama tabiki kadına asla yan gözle bakmamış."
Konuşmayı bırakmış gibi bir hali vardı ama devamını merak ediyordum.
"Sonra?"
"Benim 20 yaşıma kadar bunlardan haberim yoktu tabiki.Ama babamın bazı geceler ve bazı haftasonları bize hiçbir şey söylemeden evden çıkıp gitmesi ve annemin de ara sıra hiçbir neden yokken ağlaması beni şüphelendiriyordu.Bir gün babamın gittiği bir gün annemi sıkıştırdım ve herşeyi öğrendim.Hemen evin adresini aldım ve o eve gittim.Babamı o kadınla ve Felixle birlikte buldum.Babama bağırıp çağırdım.Ondan nefret ettiğimi söyledim.Zavallı kadın ağladığı için Felix dayanamadı ve beni dışarı çağırdı.Babam kavga edeceğimizi düşündüğü için engellemeye çalıştı ama biz yalnız başımıza dışarı çıktık.Felix bu konuda annesinin bir suçu olmadığını savunuyordu ama o kadar sinirliydim ki onu dinlemedim.Eve tekrar girmek istedim.Bunu yaparsam beni durdurmak zorunda kalacağını söyledi.Dinlemedim.Cebinden bir bıçak çıkardı.Ben de hazırlıklı gelmiştim.Sonuçta birbirimizi yaraladık.Bir vampir de kanın kokusunu alarak bizi dönüştürdü."
Ağzım açık kalmıştım.Sadece "Aman tanrım!"diyebildim.Devam etti.
"Felix bizi dönüştüren vampire uydu ve yanlış işlere bulaştı.Bense insanlaı öldürmemeye dikkat ediyordum.Davranşlarım konseyin dikkatini çekti.Hem bu şekilde kardeşimi de kontrol altında tutabileceklerdi.Ben de kabul ettim.Bu yüzden Felixin konseyde bir işi olduğunda hep karşısına çıkıyorum.Onunla ilgilenmek işim gibi birşey."
"Peki bunu neden bana söylemedin?"
"Korkacağını düşndüm.Beni de Felix gibi zannedebilirdin."
"Küçük bir uyarı fena olmazdı."Omuz silkti.
"Olan oldu."Kısa bir sessizlik yaşadık.Birden ani bir karar verdim.Bunca şeyi tek başıma kaldırmazdım.
"Beni Jack ve Luke'a götür."Söylediklerim yüzünden şok olmuş bir şekilde bana baktı.
"Ama Felix seni bulabilir."
"Onunla yıllardır baş ediyoruz.Üstesinden geliriz."
"Nerede olduklarını bilmiyorum."dedi hemen.Buna inanmadım.
"Yalan söylüyorsun?"Birden sinirle bana döndü.
"Neden gitmek istiyorsun?"
"Sen neden kalmamı istiyorsun?"Cevap vermedi.Arabayı çalıştırdı ve sürmeye devam etti.
Doğru bir karar verdiğimi düşünüyordum.Umarım doğrudur.
Max arabayı bizim evin önünde durdurdu.Ben hemen kapı koluna uzandım ama onda hiçbir hareket olmadığını fark ettim.
"Gelmiyor musun?"
Cevap vermedi.Bende fazla beklemeden arabadan indim ve kapıyı sertçe kapattım.Neydi ki bu tavır şimdi?Düşünmemeye çalıştım.
Camda Jacki gördüm.Arabanın sesini duymuştu.Birden camdan atladı ve boynuma sarıldı.Onu çok özlemişim.
"Nerelerdeydin?Seni çok merak ettim."
"Merak etme iyiyim."Ondan ayrıldım ve ona şöyle bir göz attım.Kendine hiç iyi bakmamıştı.Gözlerinin altında morluklar oluşmuştu.Sanırım uzun süre avlanmamıştı.
"Ne yaptın sen böyle?"diye kızdım ona.
"Sensiz hiçbir şeyin tadı olmuyor."
"Rose?İnanamıyorum."
Birden Luke'un sesini duyduk.Koşarak-hatta uçarak-yanımıza geldi ve bana sıkıca sarıldı.Jack'e göre Luke kendine daha iyi bakmıştı.
"Evet benim."dedim mutluluktan uçarcasına.Tanıdık evimin kokusunu almak öyle muhteşemdi ki!
"Öldüğünü sanıyorduk.Bize herşeyi anlatmalısın."
"Anlatacağım."dedim kendimden emin bir ses tonuyla.
"Anlatacağız demek istedin heralde."Arkamı döndüğümde Maxin bize yaklaştığını gördüm ve mutlulukla gülümsedim.Evde olmak gibisi yok!

canım süper olmuşş ben bunu okuyodum ama yorum yapmıodum malum uzun zamandır yoktum ama artık burda olduğuma gre yb isteyebilirimm

o uzun ve tatsız arayı hiç hatırlamak istemiyorum ve tabiki yeni bölüm isteyebilirsin canım ama diğerlerini de bekleyelim

çok güzel olmuş.ellerine sağlık tatlım.ybybbyb..

hatırlamayalım zaten

ways bizim yazara bak yine döktürmüşş
ybbb!

Çok güzel olmuş canım ellerine sağlık

Çok teşekkür ederim

vaay muhteşem
yb yb yb yb yb yb yb yb

Herşeyi anlattığımızda ortam bir anda sessizleşti.Felix ve Max'in kardeş olması Jack'i rahatsız etmişti ama Max bizim yanımızda olacağına ve beni koruyacağına dair söz verdi.Jack buna karşılık"bunu daha önce de duymuştuk." dedi.Max bana soran gözlerle bakınca "sonra anlatırım."dedim ve merakla Luke'a baktım.O da çok kızgın görünüyordu.Kaşlarını çatmıştı.
"Neden işlerini tek başına halletmeye çalışıyorsun?"
"Fazla seçeneğim yoktu."dedim.
"Senin de bunu yapman bizi çok şaşırttı."dedi Max'e doğru.
"Ama Luke mümkün olduğunca az kişi bilmeliydi."
"Biz onun ailesiyiz."
"Eğer söz konusu olan Rose'un güvenliğiyse bundan daha fazlasını yaparım."dedi Max ama yüzüme bile bakmıyordu.Hala tavır mı yapıyordu?O zaman neden buradaydı?
"Bırak da buna biz karar verelim."dedi Jack.Çok güçsüz olmasına rağmen tehtitkardı.
"Bence Rose karar vermeli."dedi Max bana bakmadan.Kısa bir sessizlik oldu.
"Ben gitsem iyi olacak."diyerek ayağa kalktığında merakla ona sordum.
"Nereye?"
"Eve gidiyorum.Bazı eşyalarımı almalıyım.Buraya yakın bir otelde kalırım.Merak etme."
Max başıyla herkese selam verdikten sonra dışarı çıktı.Bende peşinden gittim.Tavırları beni sinirlendirmeye başlamıştı.Hiçbir şey olmamış gibi arkasını dönüp giderken kolundan tuttum.
"Konuşmamız gerekiyor."
"Ne konuşacağız?"
"Ne bu tavırlar Max?Sadece eve gitmek istediğimi söyledim."
"Hayır.Benden korkuyorsun."Bunu duyduğumda şaşkınlıktan ağzım açık kaldı.
"Korkmuyorum."
"Korkuyorsun ve benim de Felix gibi olduğumu düşünüyorsun."
"Hayır.Saçmalıyorsun."
"Davranışlarında görebiliyorum bunu.Bana soğuk davranıyorsun."
"Ne yapmamı istiyorsun?"
Kısa bir sessizlik oldu.Sonra sertçe beni kendine çekti ve kollarımı beline sıkıca sardı.Dudaklarımız buluştuğunda kaçmak için çırpındım.Bir anda ondan kurtulduğumda sertçe tokat attım.Nefes nefese kalmıştım.
"İşte şimdi Felix'e benzedin."dedim.Kısa bir an için bana baktı ve arkasını dönüp hızla bu evi terk etti.
Eve girdiğimde Luke ve Jack'i hararetli bir şekilde konuşurken buldum.Luke geldiğimi görünce bana döndü.
"Rose biz bir karar verdik."
"Ne?"dedim."Yine mi taşınıyoruz?"
"Hayır.Bundan sonra hayvan değil insan avlayacağız."Birden yüzümün rengi attı.İrkildim.Jack hemen araya girdi.
"Düşmanlarımız çok güçlü.Bizim de öyle olmamız gerek ve bunun için insan kanı gerekli."
"Ama ben...öldürürüm."Aklıma bir anda Damon geldi.Onu hiç unutmayacaktım.Yaşamam için kendini feda etmişti.
"Bunun garantisi yok."dedi Luke."Durabilirsin de."
"Daha önce duramadım."
"O zaman farklıydı."dedi Jack.Sinirle ayağa kalktım.
"İstemiyorum."
"Sen istesen de istemesen de bunu yapacağız.Hemen şimdi.Jack seni bir bara götürecek.Sarhoşlardan birini seçersin."
Luke o kadar sert konuşmuştu ki itiraz edemedim.Bu evde kuralları o koyuyordu.
Dışarı çıkacağımız için ve bara gideceğimiz için uygun bir kıyafet buldum.Mini simli ve siyah omuzları açıkta bırakan bir elbise.Altına siyah topuklu ayakkabı,kırmızı ruj,hafif bir makyaj...
Ne yapıyordum ben böyle?Max'e sinirimden bunları yaptığımı fark etmiştim.Lanet olsun!
Dışarı çıktığımda Jack ne kadar güzel göründüğümü falan söyledi.Bende teşekkür ettim.Yol boyunca hiç konuşmadık.Beni barın kapısına getirene kadar.
"Jack bu gece olmasa olmaz mı?"
"Olmaz.Bende avlanacağım ama buralardayım.Eğer kaçmaya kalkarsan seni kıstırırım."
"Çok kötüsün."Omuz silkti.
"İyi şanslar."
Bardan içeri adım attığımda yoğun insan kokusunu aldım.Aç sayılmazdım ama bu koku fazlaydı.Dans eden çiftlerin arasıından geçerken erkekler bana ağzılarının sularını akıtarak kızlar da kıskançlıkla baktı.Onları umursamadım ve barmenin yanına gittim.
"Bir viski alabilir miyim?"
Barmen gülümseyerek bana baktığında ben tedirgin olmuştum.Damarları çok belli oluyordu.Gözlerimi hemen piste çevirdim.Viskiyi verdiğinde ben etrafı inceliyordum.
Sarhoş olan birkaç çocuk vardı ama onların kanının tadına bakmak istemiyordum.Bana çok itici görünmüşlerdi.
Çevreye bakarken insanların da bana çok baktığını fark ettim.Bu beni daha çok tedirgin etmişti.Platformdaki ışık arada sırada yüzüme vururken gerginliğim daha da arttı.Bu sırada yanıma 20'li yaşlarda yakışıklı ve son derece ayık bir çocuk geldi.O da viski istedi.
"Seni daha önce burada görmemiştim."dedi.Gülümsedim ve tedirginliğimiş atmaya çalıştım.Müzik insanların kulaklarını sağır edecek kadar yüksekti.
"Evet.Burada yeniyim."
"Belli oluyor."
"Sen buralı mısın?"Pekala yem ayağıma gelmişti galiba.Sarhoş biri olmasını tercih ederdim ama sarhoş ya da ayık ne fark eder ki?Hangisi elime düşerse ölecekti zaten.
"Evet."dedi mükemmel bir gülümsemeyle.Eğer insan olsaydım bu çocuğun dudaklarına yapışmak isterdim.
Şirin ve sempatik bir yüzü vardı.Kaslı ve genç bir vücut,sürekli kan pomalayan bir kalp,mükemmel hacimli dudaklar,siyah saç ve ela gözler.
"Adın ne?"diye sordum.
"Lestat."
"Bende Rose."Yarım saat kadar Lestatla sohbet ettim.İyi bir çocuktu.Babasının sahip olduğu restoranda çalışıyordu ve normalde içkili ortamlarla işi yoktu.Arada sırada canı sıkılınca buraya geliyordu.
Ve sürekli espri yapıyordu.Gerçekten gülmekten ölebilirdim.Tabi böyle bir şansım olsaydı.
Ne kadar mükemmel göründüğümden bahsediyordu ki elimi tuttu.Tutmasıyla çekmesi bir oldu.İçine bir ürperti dolmuştu.
"Kansızlığım var."dedim.Üstünde çok durmadı ve anlamış gibi başını salladı.Gözlerinde bir ışık mı vardı?
"Yalnız kalmaya ne dersin?Burası çok kalabalık."Omuz silktim.Zaten artık olması gerekiyordu.
"Bana uyar."Barmenden bir oda anahtarı istedi Lestat.Odaya birlikte gittik.Kapıyı açtığında benim girmem için hareket yaptı.Bu kadar kibar bir insanı öldürecek olmak kendimi kötü hissettiriyordu.
Işıkları açtım.Kapıyı mı kiltemişti?Gülümsedim.Bu beni durduramazdı.
Cama doğru ilerledim ve perdeyi açtım.Camdaki yansımasını gördüm.Bana barda olduğu kadar eğlenceli bir ifadeyle bakmıyordu.Son derece ciddiydi.Bir anda tedirgin oldum.Bana yaklaştı.Elini belime attı ve kulağıma doğru şu sözcükleri fısıldadı:
"Ne olduğunu biliyorum."

yorumlara bağlı canım

Süper olmuş ellerine sağlık

bende seni öptüm canım

Şimdi yazmaya başlıyorum canım tahminen yarım saate gelir

aman!!!!!!!!!!!!öptü kızı

"Ne saçmalıyorsun Lestat?"dedim.Ama itiraf etmeliyim tedirgin olmuştum.Sonra bir anda üzerimdeki tedirginliği atıp rahatladım.O sadece bir insandı.Bana hiçbir şey yapamazdı.Eğer denerse tek hareketle onu öldürebilirdim.GBunu istemesem de.
Elini belimden çektim ve yüzüne baktım.Hala ciddi görünüyordu.Bense cevabını merakla bekliyordum.
"Saçmalamadığımı biliyorsun."
"Pekala.Söyle o zaman.Neymişim ben?"Gülümsüyordum çünkü ne olduğumu bilmesi imkansızdı.
"Vampir."dedi kısık bir sesle.O zaman ciddileştim.İtiraz etmenim bir anlamı yoktu.
"Nereden biliyorsun?"
"Bunu bilen sadece ben değilim.Birçok insan biliyor."Aramıza mesafe koyup ondan uzaklaştım.Bu bir tuzak mıydı?
"Kim mesela?"
"Onları tanımazsın ama dünyanın her yerindeler.Siz var olduğunuz zaman keşfedildiniz.Bu şu ana ait birşey değil.İnsanlar gizli bir dernek kurdu.Öğrenilen bilgileri birbirlerine aktardılar."
"Ama o dernek yok edildi."dedim.Bundan emindim."1950'de.Hiçkimse sağ çıkamadı.Kitaplar ve varlığımıza kanıt olabilecek herşey yakıldı."
Bana gülümserken yanıma yaklaştı ve gözlerime bakarak konuştu.
"Orada bulunan herşeyi yaktınız evet ama onlar bunun olabileceğini düşünmüşlerdi.Derneğin başkanı sadece birkaç kişinin bildiği bir yere dosyaların kopyasını gönderdi.Ama bu sırada vampir efsaneleri yaygındı.Bir grup insan bu kitapların peşine düştü ve buldu.Bu dernek tekrar kuruldu.Ben de o derneğin bir üyesiyim."
"Bu dernekteki insanlar ne yapar?"diye sordum bende gözlerinin içine bakarak.
"Sadece kendilerini korurlar.Bir kişi vampiri öldürmyi başaramaz ama birçok kişi toplanırsa sizi tek başına bir vampiri alt ederler.Bu yüzden bir gruplar zaten."
"Sen teksin."
"Seni öldürmek için gelmedim."
"Benden korkmuyor musun?Kanını bir saniyede emebilirim."
"Senin öyle biri olmadığını biliyorum."Cesareti bana Damon'ı hatırlatmıştı.Bu yüzden Lestat'tan etkilenmiştim.
"Benim vampir olduğumu nasıl anladın?"diye sordum.
"Bilen biri için çok kolay bir soru.Girdiğin zaman başın dönmüş gibi hissettin.Yoğun insan kokusu yüzünden.Çok tedirgin davranıyordun.Sarhoş çocukları süzdün.Arada bir platformun ışığı yüzüne vurunca teninin kireç gibi beyaz olduğunu gördüm.Üstelik çok güzelsin ve tenin buz gibi."
"Çok şey biliyorsun."
"Evet."
"Peki ne yapmamı istiyorsun?"
"Beni dönüştürmeni istiyorum."dedi.Bir anda kahkahalar attım ve yatağa kendimi bıraktım.Bu duyduğum en komik şeydi.
"Bu çok saçma."dedim.O da yanıma yattı.
"Neden?"diye sordu.Başımı ona çevirdim.
"Çünkü eğer denemeye kalkışırsam ölürsün."
"Belki de ölmem."dedi ve cesurca gülümsedi.Gözlerimi devirdim.
"İnsan kanını çok fazla tercih etmiyorum.İnsan hayatına karşı saygım var.Ama insan kanı vampirler üstünde büyük etki yapar ve durmak neredeyse imkansızdır."
Denemek istiyorum."dedi ve bana biraz daha yaklaştı.Dudaklarımız buluştuğunda insan kokusunu içime çektim ve tek kelimeyle ağzım sulandı.Dişlerimi dudaklarına batırmamak için kendimi zor tuttum.Bir anda geri çekildima ma şunu söylemeliyim.Çocuk iyi öpüşüyordu.
"Seni vampire çevirmem için daha fazlası gerek."dedim ve yataktan kalktım.Cama doğru ilerlediğimde peşimden geldi.Elleri tenimde dolaşmaya çalıştı.İşini gerçekten biliyordu.Bir an zevkten titredim.Daha önce bir insan bana bu duyguları hiç yaşatmamıştı.Elini sıkıca tuttuğumda hareket edemedi.
"Daha fazlası derken bunu kast etmemiştim."
"Neyi kastettin o zaman?"Onu korkutmam gerektiğini fark ettim.Elimi boğazına koydum ve onu havaya kaldırdım.Ayakları yere basmıyordu.
"Beni iyi dinle Lestat.Vampirler insanları iki şey için dönüştürür.Birincisi pis işlerini yaptırmak için.İkincisi ona gerçekten aşık olduğu için."
Bir anda yere bıraktım onu.Dizlerinin üstüne düştü.Elini boğazına götürdü.Sanırım fazla sıkmıştım çünkü boğazı morarmıştı.Başını kaldırıp bana baktığında hala korkmadığını gördüm.Ve kurnazca bana gülümsedi.
"O zaman bana aşık olmaya ne dersin?"Bir kahkaha attım.Bu şekilde gerçekten komikti.
"Çok beklersin."dedim ama etkilenmediğimi söyleyemem.Vampir olmak için herşeyi yapabileceğine inanmaya başlıyordum.
"Kanımı istemiyor musun?Bu gece bunun için burada değil misin?Bunu yapaken beni de vampire dönüştür."
"Hayır."dedim sertçe."İnsan olmak daha güzel."
"Vampir olmak için çok sebebim var."dedi.
"Öyle mi?Vampir olduğun ilk yıllarda düşüneceğin tek şey kan olacak.Kan ve öldürmek.Bunu mu istiyorsun?Canavar olmak mı?"
"Ben zaten bir canavarım."diye bağırdı.Artık sabrı taşmış gibiydi."Ne yaşadığımı bilmiyorsun!Şimdi yap artık.Dayanamıyorum!"
Masanın üstünde duran vazoyu aldı ve duvarda asılı duran aynaya hızla vazoyu attı.Ayna paramparça olurken onun ne yaptığını merakla izliyordum.Kırılan cam parçalarından birini aldı ve kolunu kesti.Kanının kokusu burnuma dolarken karşı koyacak gücüm kalmamıştı.

amanın!!!!!!!!!!!!!!! tatlım lütfen bugün yb at

evet ya bu da ölmesin