Anasayfa
Hikayeyi okumadan önce tanıtımını okursanız daha çok kavrarsınız :)Evet yeni bir hikayeye başladım... İnşallah beğenirsiniz.
YAŞAMAK İÇİN
BÖLÜM 1
"Leonnnnnnn!, Leonnnnnn! Koooş hadiiii!"
Leon benim burada ki en iyi arkadaşım... En iyi değil, tek arkadaşım. Ondan başka kimsem, hiç bir şeyim yok... Koşuyoruz beraber tarlalarda. Bugün serbest günüm. Tüm günümü minik oğlumla geçireceğim. O kadar güzel günlerden bir tanesi kiiii...
" Canım oğlum benim... gel, gel, oy, miniğim....." O kadar tatlı ki! En çok değer verdiğim şey o... Kendi yaşamımdan bile...
" Melodi!"
" Efendiiiiim?"
" Yemek dağıtılıyor!"
Leon'u bir yere bağlayarak koşuyorum hızlı hızlı... Yetişemezsem tüm yemeği kaçırırım. Vermezler daha, ya da geç kalırsam alırlar yemeğimi elimden...
Burada kimse kimseyle konuşamaz doğru dürüst. Herkesin odası ayrıdır ve odalarında kamera vardır. Herkesin yaptığı hakaret bellidir. O kadar güzel, sıkı eğitiliyoruz ki...
Yaşam ve ölüm arasında ki yolda ilerliyoruz...
Gizli bir örğüt, milletiz biz. Denizin ortasında bir adada yaşıyoruz. Eğitiliyoruz...
Eğitilmek zorundayım! Bütün görevlerimi tamamlayıp, bu cehennemden kurtulmak, değer görmek zorundayım! Aksi takdirde çürüyüp gitmek istemiyorum...
Yemeği alıp geçtim masaya. Herkes şimdi burada yemeklerini yiyorlar. Buraya ilk geldiğim zamandan bir olay canlandı gözümde... Ne zaman yemek yesem bu oluyor, onu hatırlıyorum!
Bundan yaklaşık bir yedi sene önce, işimi geciktirmiştim. Doğal olarak yemeğimede geç kaldım. Sonra gittim aldım yemeğimi. Tüm gün boyunca ilk yemeğimdi... Çok ama, çok acıkmıştım... Ama bir el geldi aldı yere çarptı!
" Çok geç kaldınız, topluyoruz! Vaktinde gelseydiniz."
" Ama..."
" Çıkın dışarı!"
" Çok açım.."
" Beyler, gelin alın şunu."
Zorla dışarı çıkaltılmıştım... Sabaha kadar açlıktan uyuyamadım... O günlerden sonra hızlı yemek yeme alışkanlığı başladı üzerimde...
Ertesi sabah bitkileri öğrenmek üzere en büyük bahçemize indik. Çok değişik bitkiler vardı burada. Çok güzel kokanları, hoşuma gitmeyenleri, dikenli, sadece yaprak olanı... Bir sürü...
" Adın Melodi'ydi değil mi?" Bir çocuk yanıma yaklaştı. Benden yüksek kademedeydi belli, beresinden anladım.
" Melodi."
" Sesinde melodi gibi..."
" Ses ağırlıklı eğitimlerimden bir tanesiydi.."
" Hmm..."
Bu çocuk niye yanıma gelmişti şimdi? Bir eğitimcimiz bitkileri anlatıyordu. Onu dinliyordum ama dikkatim çok dağınıktı. O çocuk bana bakıyordu! Evet... evet, evet! Bana bakıyordu!
Tüm dikkatim alt üst olmuştu. Neden bakıyordu bana... Bende gözlerimi ona çevirdim.
" Bir şey deniyeceğim..." Bana yaklaşmaya başladı... Dudağıma bir öpücük kondurdu. Ne yapacağımı şaşırdım. Hemen geri çekildim...
Tüm günüm alt üst olmuştu... Öptü... öptü... öptü beni... ilk öpücüğüm...
Gece uykum bölündü.
" Kalk!" Sıçradım yerimden. Hemen kalktım dizlerimin üstüne çöktüm.
" Kalkkk! Kalk dışarı!" Kalktım, kalbim küt küt atıyordu. Çok korkuyordum! Omzumdan tuttu, beni savurdu kapıya.
Kafamı kaldırdığımda o çocuk vardı kapıda! İnanmıyorum... Titremeye başladım... Çok ama çok fena titriyordum.
YAŞAMAK İÇİN
BÖLÜM 1
"Leonnnnnnn!, Leonnnnnn! Koooş hadiiii!"
Leon benim burada ki en iyi arkadaşım... En iyi değil, tek arkadaşım. Ondan başka kimsem, hiç bir şeyim yok... Koşuyoruz beraber tarlalarda. Bugün serbest günüm. Tüm günümü minik oğlumla geçireceğim. O kadar güzel günlerden bir tanesi kiiii...
" Canım oğlum benim... gel, gel, oy, miniğim....." O kadar tatlı ki! En çok değer verdiğim şey o... Kendi yaşamımdan bile...
" Melodi!"
" Efendiiiiim?"
" Yemek dağıtılıyor!"
Leon'u bir yere bağlayarak koşuyorum hızlı hızlı... Yetişemezsem tüm yemeği kaçırırım. Vermezler daha, ya da geç kalırsam alırlar yemeğimi elimden...
Burada kimse kimseyle konuşamaz doğru dürüst. Herkesin odası ayrıdır ve odalarında kamera vardır. Herkesin yaptığı hakaret bellidir. O kadar güzel, sıkı eğitiliyoruz ki...
Yaşam ve ölüm arasında ki yolda ilerliyoruz...
Gizli bir örğüt, milletiz biz. Denizin ortasında bir adada yaşıyoruz. Eğitiliyoruz...
Eğitilmek zorundayım! Bütün görevlerimi tamamlayıp, bu cehennemden kurtulmak, değer görmek zorundayım! Aksi takdirde çürüyüp gitmek istemiyorum...
Yemeği alıp geçtim masaya. Herkes şimdi burada yemeklerini yiyorlar. Buraya ilk geldiğim zamandan bir olay canlandı gözümde... Ne zaman yemek yesem bu oluyor, onu hatırlıyorum!
Bundan yaklaşık bir yedi sene önce, işimi geciktirmiştim. Doğal olarak yemeğimede geç kaldım. Sonra gittim aldım yemeğimi. Tüm gün boyunca ilk yemeğimdi... Çok ama, çok acıkmıştım... Ama bir el geldi aldı yere çarptı!
" Çok geç kaldınız, topluyoruz! Vaktinde gelseydiniz."
" Ama..."
" Çıkın dışarı!"
" Çok açım.."
" Beyler, gelin alın şunu."
Zorla dışarı çıkaltılmıştım... Sabaha kadar açlıktan uyuyamadım... O günlerden sonra hızlı yemek yeme alışkanlığı başladı üzerimde...
Ertesi sabah bitkileri öğrenmek üzere en büyük bahçemize indik. Çok değişik bitkiler vardı burada. Çok güzel kokanları, hoşuma gitmeyenleri, dikenli, sadece yaprak olanı... Bir sürü...
" Adın Melodi'ydi değil mi?" Bir çocuk yanıma yaklaştı. Benden yüksek kademedeydi belli, beresinden anladım.
" Melodi."
" Sesinde melodi gibi..."
" Ses ağırlıklı eğitimlerimden bir tanesiydi.."
" Hmm..."
Bu çocuk niye yanıma gelmişti şimdi? Bir eğitimcimiz bitkileri anlatıyordu. Onu dinliyordum ama dikkatim çok dağınıktı. O çocuk bana bakıyordu! Evet... evet, evet! Bana bakıyordu!
Tüm dikkatim alt üst olmuştu. Neden bakıyordu bana... Bende gözlerimi ona çevirdim.
" Bir şey deniyeceğim..." Bana yaklaşmaya başladı... Dudağıma bir öpücük kondurdu. Ne yapacağımı şaşırdım. Hemen geri çekildim...
Tüm günüm alt üst olmuştu... Öptü... öptü... öptü beni... ilk öpücüğüm...
Gece uykum bölündü.
" Kalk!" Sıçradım yerimden. Hemen kalktım dizlerimin üstüne çöktüm.
" Kalkkk! Kalk dışarı!" Kalktım, kalbim küt küt atıyordu. Çok korkuyordum! Omzumdan tuttu, beni savurdu kapıya.
Kafamı kaldırdığımda o çocuk vardı kapıda! İnanmıyorum... Titremeye başladım... Çok ama çok fena titriyordum.
En son Sude tarafından C.tesi Mart 26, 2011 2:01 pm tarihinde değiştirildi, toplamda 17 kere değiştirildi
