Anasayfa
[0%] 
Arkadaşlar ilk hikayem
Umarım beğenirsiniz
1.Bölüm
Sessizlik karanlık kadar iyidir...
Gözlerinizi kapattığınızda karanlık bir yerde tek başına olduğunuzu kolayca hayal edebilirsiniz...
Peki ya karanlık?Sessizlik kadar iyi olabilir mi?Karanlık bir yerdeyken duyduğunuz acı dolu haykırışları engeleyebilir mi gecenin rengi?
Kesinlikle yine sessizliği tercih edeceğimi düşünüyordum.
Karşımdaki insana yaşattıklarım -yaşatmak zorunda olduklarım- belki de bana ondan daha fazla acı veriyordu.
Ama elbette ki seçim şansım yoktu.Tekrar bağırdım kulağının dibinde:
-Şu lanet olası diskin yerini hemen söyle!
Yoksa tırnaklarından birini daha kaybedeksin!
Kod adı PD-17 olan ve anlamı painful death-acı ölüm- anlamına gelen 17 yaşındaki çocuk hala ilk tırnağını kaybetmenin acısı içnde kıvranırken sinirle odadan çıktım.
Ben henüz 16 yaşında bir kız olarak cidden bunu yapmak zorunda mıydım?
Tamam ülkem için çalışmaktan hoşlanıyordum -hatta onun için o işkenceye katlanabilirdim-fakat bunu başka birine yaşatmak?
Ülkem için olsa bile?
Sonra bunu düşündüğüm için kendimden tiksindim.
Elbette ki vatanım için her şeyi yapabilirdim.
Ve tekrar ilk sorgumu tamamlamak için odaya girmeye hazırlandım.
Hazırlandım diyorum çünkü o çığlıklarla karşılaşmak gerçekten hoş değildi.
Ve ben tüm bunları yaparken koridorla odanın kameralarla dolu olduğunu ve hatta tüm hareketlerimin izlendiğini biliyordum.
En azından 7 yaşımdan bu yana aldığım eğitimler bana bunu söylüyordu.
Yine aynı eğitimler çocuktan diskin yerini öğrenemezsem tüm hayalimin -ki bu hayal resmi olarak MİT 'te (Türkiye'nin Milli İstihbarat Teşkilatı) çalışabilmekten ibaretti-.Bu yüzden derin bir nefes alıp içeri girdim.
Umarım beğenirsiniz
1.Bölüm
Sessizlik karanlık kadar iyidir...
Gözlerinizi kapattığınızda karanlık bir yerde tek başına olduğunuzu kolayca hayal edebilirsiniz...
Peki ya karanlık?Sessizlik kadar iyi olabilir mi?Karanlık bir yerdeyken duyduğunuz acı dolu haykırışları engeleyebilir mi gecenin rengi?
Kesinlikle yine sessizliği tercih edeceğimi düşünüyordum.
Karşımdaki insana yaşattıklarım -yaşatmak zorunda olduklarım- belki de bana ondan daha fazla acı veriyordu.
Ama elbette ki seçim şansım yoktu.Tekrar bağırdım kulağının dibinde:
-Şu lanet olası diskin yerini hemen söyle!
Yoksa tırnaklarından birini daha kaybedeksin!
Kod adı PD-17 olan ve anlamı painful death-acı ölüm- anlamına gelen 17 yaşındaki çocuk hala ilk tırnağını kaybetmenin acısı içnde kıvranırken sinirle odadan çıktım.
Ben henüz 16 yaşında bir kız olarak cidden bunu yapmak zorunda mıydım?
Tamam ülkem için çalışmaktan hoşlanıyordum -hatta onun için o işkenceye katlanabilirdim-fakat bunu başka birine yaşatmak?
Ülkem için olsa bile?
Sonra bunu düşündüğüm için kendimden tiksindim.
Elbette ki vatanım için her şeyi yapabilirdim.
Ve tekrar ilk sorgumu tamamlamak için odaya girmeye hazırlandım.
Hazırlandım diyorum çünkü o çığlıklarla karşılaşmak gerçekten hoş değildi.
Ve ben tüm bunları yaparken koridorla odanın kameralarla dolu olduğunu ve hatta tüm hareketlerimin izlendiğini biliyordum.
En azından 7 yaşımdan bu yana aldığım eğitimler bana bunu söylüyordu.
Yine aynı eğitimler çocuktan diskin yerini öğrenemezsem tüm hayalimin -ki bu hayal resmi olarak MİT 'te (Türkiye'nin Milli İstihbarat Teşkilatı) çalışabilmekten ibaretti-.Bu yüzden derin bir nefes alıp içeri girdim.
En son pff_xP tarafından Paz Tem. 04, 2010 9:40 pm tarihinde değiştirildi, toplamda 14 kere değiştirildi
- daima tanır.